Georges Simenon

Ας υποθέσουμε ότι σας λένε πως από δω και πέρα δεν θα τρώτε παρά σαλάμι και ξερό ψωμί. Δεν θα προσπαθούσατε να πείσετε τον εαυτό σας ότι το σαλάμι και το ξερό ψωμί είναι υπέροχα;

…Πρέπει να καταλάβετε μόνο ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου αναρωτήθηκα κοιτάζοντας με στον καθρέφτη:
- Ποιος λόγος υπάρχει για να συνεχίσεις να ζεις έτσι; Ναι, ποιός; Και ίσως κι εσείςνα κάνετε την ίδια ερώτηση στον εαυτό σας, ίσως και πολλοί άλλοι από τους αναγνώστες σας. Ποιος λόγος ; Κανείς! Να, λοιπόν, τι ανακάλυψα σκεπτόμενος απλά και ψύχραιμα, για πράγματα που τα βλέπουμε πάντα με μισό μάτι.
Ουσιαστικά, παρέμενα πληρεξούσιος της εταιρίας από συνήθεια, σύζυγος της γυναίκας μου και πατέρας των παιδιών μου από συνήθεια, γιατί κάποιος, δεν ξέρω ποιος, αποφάσισε ότι έτσι ήταν και όχι αλλιώς.
Και αν εγώ ήθελα τα πράγματα να είναι αλλιώς;
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο απλά γίνονται όλα, όταν παίρνει κανείς αυτήν την απόφαση, Δεν χρειάζεται να ασχολείται με το τι σκέφτεται ο Τάδε ή ο Δείνα, τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται, τι είναι πρέπον ή όχι, σωστό ή λάθος.
Έτσι, στο σπίτι, όταν τύχαινε να φύγω ακόμη και για τη γειτονική πόλη, έπρεπε να ετοιμάσω αποσκευές, να τηλεφωνήσω για να κρατήσω δωμάτιο στο ξενοδοχείο.
Εγώ, τώρα, πήγα με την ησυχία μου στο σταθμό και πήρα ένα εισιτήριο για το Άμστερνταμ, ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή!
… Επί σαράντα χρόνια βαριόμουν. Επί σαράντα χρόνια αντίκριζα τη ζωή με τον τρόπο που κοιτάζει ένας φτωχός, με τη μούρη κολλημένη στο τζάμι ενός ζαχαροπλαστείου, τους άλλους να τρώνε γλυκά.
Τώρα ξέρω ότι τα γλυκά ανήκουν σ’ αυτούς που μπαίνουν στον κόπο να τα πάρουν…

ΚΕΕΣ ΠΟΠΙΝΓΚΑ

…Έκανε τις ασκήσεις του και τον περίπατο του στο υπόστεγο. Ο γιατρός, του οποίου το όνομα δεν ήξερε, ενδιαφερόταν για εκείνον.
-Υπάρχει κάτι που θα σας ευχαριστούσε; τον ρώτησε μια μέρα.
Και όπως ήταν ακόμη πολύ νωρίς, ο Πόπινγκα απάντησε:
-Ένα τετράδιο και ένα μολύβι.
Ναι, ήταν πολύ νωρίς, και απόδειξη ότι στην αρχή του τετραδίου έγραψε, ηθελημένα, με μεγαλόπρεπα γράμματα:

Η αλήθεια για την περίπτωση του Κέες Πόπινγκα

Είχε πάρα πολλές ιδέες πάνω σ’ αυτό το θέμα. Υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι θα γέμιζε όλο το τετράδιο και θα ζητούσε κι άλλα, για να αφήσει πίσω του μια μελέτη πλήρη και αληθή για την περίπτωσή του.
Είχε καιρό να σκεφτεί. Την πρώτη ημέρα έκανε μόνο κάτι αραβουργήματα κάτω από τον τίτλο για να τον διακοσμήσει όπως τους τίτλος την εποχή του ρομαντισμού. Μετά έβαλε το τετράδιο κάτω από το στρώμα του και την επόμενη, αφού το κοίταξε για πολλή ώρα, το ξανάβαλε στη θέση του ...

...ο γιατρός είχε την ιδέα να του ζητήσει το τετράδιο που του είχε δώσει για να γράψει τα απομνημονεύματά του και όπου μπορούσε κανείς να διαβάσει ακόμη μόνο μία φράση:

Η αλήθεια για την περίπτωση του Κέες Πόπινγκα

Ο γιατρός σήκωσε έκπληκτος τα μάτια του, με ύφος που αναρωτιόταν γιατί ο ασθενής του δεν είχε γράψει περισσότερα. Και ο Πόπινγκα, μ’ ένα βεβιασμένο χαμόγελο, αισθάνθηκε υποχρεωμένος να μουρμουρίσει:

-Δεν υπάρχει αλήθεια, έτσι δεν είναι;