Schlafe Wohl (Adversus)

Schlafe wohl verzweifelte Schönheit Krümm’ dich hinein in den Sarg deiner Angst Such tiefer und tiefer wo glasblanke Augen ruhelos zucken in panischem Traume.
Gedenk’ nicht des Morgens wo Staub auf den Worten und scherbende Tränen lauern im Dunst Vergiss diesen Abend in den Weg deines Lebens die Abgründe pflanzte Lauernde Saat.

Und du, stolzer Krieger wache und bange allein mit der Hydra des eigenen Denkens Rasend vor Sehnsucht doch starr wie die Säule Steh still und versteinert und nimmermehr hoffe.
Gedenk’ nicht des Morgens wo jeder zuletzt im Lachen der Beste Dir steckt es im Halse Vergiss jenen Abend wo alles zerrann woran du nie glaubtest Verlorenes Nichts.

Schlaft oder wacht ganz wie es die eu’re Natur und Bestimmung in liebloser Welt Egal wie ihr wendet das Blatt eurer Zeit Bestimmt kommt der Morgen und nimmt euch zuletzt.

Η Ώρα της Απόφασης

... δόθηκε μια ετικέτα με τον τίτλο "Ανθρώπινη Πρόοδος" και τώρα που έχει όνομα, υπάρχει. Όσοι αμφιβάλλουν δεν είναι παρά στενόμυαλοι αντιδραστικοί, αιρετικοί και, το χειρότερο, άνθρωποι χωρίς καμία δημοκρατική αρετή: Να χαθούν!

Υπ' αυτήν την έννοια, ο φόβος της πραγματικότητας ξεπεράστηκε από την διανοητική αλαζονεία, το σκοτάδι που προέρχεται από την άγνοια όλων των πραγμάτων της ζωής, από πνευματική ένδεια, από έλλειψη σεβασμού και τελικά από απόκοσμη βλακεία - μιας και δεν υπάρχει τίποτα πιο ανόητο από την δίχως ρίζες αστική νοημοσύνη.

.

Ο Ρασιοναλισμός (Ορθολογισμός) δεν είναι, τελικά, τίποτ' άλλο παρά κριτικισμός, ενώ ο κριτικός είναι το αντίστροφο του δημιουργού. Αναλύει και επανασυνθέτει. Επινόηση και γέννηση του είναι ξένα.

.

Φωνάζουν "όχι πια πόλεμος"- αλλά επιθυμούν τον ταξικό πόλεμο. Αγανακτούν όταν ένας δολοφόνος εκτελείται για κάποιο έγκλημα πάθους, αλλά αισθάνονται μια μυστική ευχαρίστηση όταν μαθαίνουν τον φόνο ενός πολιτικού τους αντιπάλου. Έγειραν ποτέ αντιρρήσεις, και ποιές, στις σφαγές των Μπολσεβίκων;

Δεν υπάρχει διαφυγή. Η σύγκρουση είναι το πρωταρχικό γεγονός της ζωής, η ίδια η ζωή και ούτε ο πιο αξιολύπητος ειρηνιστής δεν μπορεί να ξεριζώσει την ευχαρίστηση που του δίνει βαθιά στην ψυχή του. Θεωρητικά τουλάχιστον, θα ήθελε να πολεμήσει και να καταστρέψει όλους τους αντιπάλους του ειρηνισμού.

.

Oswald Spengler, αποσπάσματα από το έργο του "Η Ώρα της Απόφασης"

"...Ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος..."

"...Ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος..."

Αυτή την φράση την αποσπάσαμε από ένα όψιμο ποιήμα του Χαίλντερλιν.

Θα ήταν ίσως σωστό να στοχαστούμε νηφάλια το Ρήμα του ποιητή. Μιλά για το κατοικείν του ανθρώπου. Δεν περιγράφει τις καταστάσεις του τωρινού κατοικείν. Κυρίως δεν ισχυρίζεται ότι κατοικείν σημαίνει έχω στην κατοχή μου μια κατοικία.

Όταν ο Χαίλντερλιν μιλά για κατοικείν, έχει κατά νου το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της ανθρώπινης εμπειρικής ύπαρξης [Dasein]. Όμως το "ποιητικό" το εξετάζει με βάση τη σχέση του με τούτο το ουσιωδώς κατανοούμενο κατοικείν.

Το Ρήμα "...ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος..." λέει ότι το ποιείν, και μόνον αυτό, κάνει το κατοικείν του ανθρώπου να είναι κατοικείν. Μόνο το ποιείν επιτρέπει πραγματικά το κατοικείν. Πώς όμως φτάνουμε σε μια κατοικία; Με το κτίζειν. Η ποίηση ως κάτι που επιτρέπει το κατοικείν, είναι κτίζειν.

Το ποιείν οικοδομεί την ουσία του κατοικείν. Ποιείν και κατοικείν όχι μόνο δεν αποκλείονται αμοιβαία αλλά ανήκουν το ένα στο άλλο, αξιώνοντας το ένα την παρουσία του άλλου.

"Ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος". Εμείς κατοικούμε ποιητικά; Πιθανώς κατοικούμε πέρα για πέρα αντιποιητικά. Αν είναι έτσι, άραγε ψεύδεται ο ποιητής και δεν λέει την αλήθεια; Όχι. Η αλήθεια των λόγων του επιβεβαιώνεται με τον πιο τρομερό τρόπο. Διότι αντιποιητικό μπορεί να είναι ένα κατοικείν, όταν στην ουσία του είναι ποιητικό. Για να τυφλωθεί ένας άνθρωπος, πρέπει κανονικά, σύμφωνα με την ουσία του, να βλέπει. Ποτέ δεν μπορεί να τυφλωθεί ένα κομμάτι ξύλου. Όταν όμως τυφλώνεται ο άνθρωπος, τότε πάντα τίθεται το ερώτημα αν η τύφλωσή του είναι αποτέλεσμα έλλειψης και απώλειας ή αν εδράζεται στην υπερβολή ή στην υπέρβαση του μέτρου. Ίσως, τότε, το αντιποιητικό κατοικείν μας, η αδυναμία του να λάβει το μέτρο, να προέρχεται από μια παράξενη υπέρβαση του μέτρου, ως αποτέλεσμα της μανίας μας για μέτρηση και υπολογισμό.

Το γεγονός ότι και τον βαθμό που εμείς κατοικούμε αντιποιητικά, μπορούμε να το διαπιστώσουμε ανά πάσα στιγμή, αν γνωρίζουμε τι είναι ποιητικό. Εάν και πότε θα γίνει η στροφή από το αντιποιητικό κατοικείν, μπορούμε να το ελπίζουμε μόνο τότε, όταν δεν θα χάνουμε από το βλέμμα μας το ποιητικό. Πώς και σε ποιο βαθμό οι πράξεις ή η απραξία μας μπορούν να συμβάλλουν σ' αυτή τη στροφή, το διασφαλίζουμε εμείς οι ίδιοι, αν λάβουμε το ποιητικό στα σοβαρά.

Το ποιείν είναι η θεμελιώδης δυνατότητα του ανθρώπινου κατοικείν. Αλλά ο άνθρωπος δύναται να ποιεί κάθε φορά, μόνο όταν η ουσία του προσοικειώνεται αυτό που επιθυμεί ο ίδιος και, άρα, το χρειάζεται. Το ποιείν είναι αυθεντικό ή μη αυθεντικό ανάλογα με τον βαθμό αυτής της προσοικείωσης. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο το καθαυτό ποιείν συμβαίνει με ιδιάζοντα τρόπο σε κάθε εποχή.

Martin Heidegger,

αποσπάσματα από το βιβλίο "...Ποιητικά Κατοικεί ο Άνθρωπος...", μετάφραση: Ι. Αβραμίδου, εκδόσεις Πλέθρον

Evita Peron

Μπουένος Άιρες, Απρίλιος, 1952

Πρώτα απ' όλα θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους συντρόφους για την αγάπη και το ενδιαφέρον τους, όσο εγώ ήμουνα στο νοσοκομείο. Η αφοσίωσή σας προς το πρόσωπό μου ήταν το καλύτερο φάρμακο για να ξανασταθώ στα πόδια μου. Σας ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά. Τώρα που αισθάνομαι καλύτερα θ' αγωνιστώ με το ίδιο πάθος με πριν, για τα δίκαια της πατρίδας μας, να πολεμήσω στο πλάι του ηγέτη μας Περόν, για σας και με εσάς, για τον Περόν και την Αργεντινή ως τον θάνατο.
Κι αν εγώ χαθώ, ξέρω ότι σείς θα πάρετε τ' όνομα μου και θα το κάνετε σύμβολο για τη νίκη. Ο Θεός είναι μαζί μας διότι μόνο εμείς αγωνιζόμαστε κατά της φτώχειας, εναντίον της αδικίας, εναντίον της ολιγαρχίας και των συντηρητικών. Γι' αυτό η νίκη θα είναι μαζί μας αργά ή γρήγορα. Θα ήθελα να σας πω πάρα πολλά πράγματα αλλά οι γιατροί μου έχουν απαγορέψει να μιλάω προς το παρόν πολύ ώρα.
Εγώ σας δίνω όλη την καρδιά μου και σας δηλώνω ότι είμαι σίγουρη ότι σε λίγο καιρό θα βρίσκομαι στον αγώνα, πλάι σας, με περισσότερες δυνάμεις, με περισσότερη αγάπη για τον αγώνα αυτού του λαού που τόσο αγαπώ, όπως αγαπώ τον Περόν.
Γνωρίζω τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το κόμμα μας και την φτηνή προπαγάνδα των αντιπάλων μας. Αυτή η χυδαία προπαγάνδα επικεντρώνεται σε δύο σημεία, που θα ήθελα να σχολιάσω όπως εγώ κάνω καλύτερα, δίχως να με διακόψετε.
Το πρώτο σημείο είναι που κατηγορούν τον Περόν ως φασίστα. Εγώ μέχρι σήμερα δεν ήξερα ότι είναι κακό να είσαι φασίστας! Τώρα τελευταία αρχίζω να το μαθαίνω! Όταν ο Περόν πήρε στα χέρια του τις τύχες της Αργεντινής και του λαού της, εφάρμοσε ένα πολιτικό πρόγραμμα που εξασφάλισε την εθνική ανεξαρτησία της χώρας μας και την κοινωνική ευημερία του λαού μας. Δεν ξέρω αν συτό το πρόγραμμα ήταν τότε "φασιστικό"! Εκείνο που ξέρω είναι ότι είχε την επιδοκιμασία και την αποδοχή όλου του λαού μας και σίγουρα "δημοκρατικό" δεν ήταν. Διότι αν ήταν θα συνέχιζε την εκμετάλευση του λαού όπως έκαναν τόσες και τόσες "δημοκρατικές" κυβερνήσεις πριν από τον Περόν. Ξέρω ακόμα ότι ο χαρακτηρισμός του "φασίστα" που αποδίδουν στον Περόν δεν προέρχεται από τους εργάτες και τους αγρότες, οι οποίοι βρίσκονται ψυχή και σώμα δίπλα στον ηγέτη τους, αλλά από την αριστοκρατία, τους ψηλομύτες απομεινάρια της φεουδαρχίας, που δυστυχώς δεν έχουμε εξαλείψει οριστικώς από την κοινωνία σύντροφοι. Αυτοί οι "αριστοκράτες" φοβούνται την επιτυχία του σοσιαλιστικού προγράμματος του Περόν και αγωνίζονται να τορπιλίσουν τους αγώνες του κόμματός μας. Εμείς πάντως σύντροφοι δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα αν μείνουμε ενωμένοι ως το τέλος. Από την στιγμή που ο Αργεντινός εργάτης είναι πλάι μας, η νίκη θα είναι με το μέρος μας.
Στο δεύτερο σημείο που κατακρίνουν τον Περόν είναι στο ότι παντρεύτηκε μια "πόρνη". Παρακαλώ σύντροφοι μην ταράζεστε. Θα ήθελα να δώσω απ' αυτό το βήμα μια απάντηση σ' αυτούς τους υπερασπιστές της "ηθικής". Κύριοι και κυρίες "ηθικολόγοι" από τη στιγμή που οι γυναίκες σας παριστάνουν τις κυρίες ντυμένες στα γουναρικά και χρυσαφικά τους, ξενυχτώντας σε λέσχες αντί να κοιμίζουν τα παιδιά τους, φλερτάροντας με τον πρώτο τυχόντα ψευτοαριστοκράτη, σπαταλώντας τα λεφτά της οικογένειάς τους, ντύνοντας τους αγαπητικούς τους, και τις περισσότερες φορές εν γνώσει σας, γίνεστε ευσυνειδητά κερατάδες, τότε πολύ ευχαρίστως εγώ θ' αποδεχθώ τον χαρακτηρισμό της "πόρνης". Διότι αν δεν κάνω λάθος, και η Μαρία Μαγδαληνή "πόρνη" ήταν, και βρισκόταν στο πλάι του Χριστού όπως κι εγώ βρίσκομαι στο πλευρό του Περόν και του Αργεντίνικου λαού! Μακάρι να υπήρχαν κι άλλες γυναίκες στον κόσμο που να έχουν την αμέριστη αγάπη ενός ολόκληρου λαού, όπως έχω εγώ, η "πόρνη", που λένε οι "ηθικολόγοι".
Σύντροφοι την ομιλία μου θα την κλείσω κάπου εδώ. Δυστυχώς δεν έχω συνέλθει πλήρως από την αρρώστια μου. Θα επαναλάβω και πάλι ότι θα βρίσκομαι για πάντα στο πλευρό σας, στον Περόν, στον αγώνα του λαού μας και της πατρίδας μας. Εύχομαι ότι μετά από εμάς, ο Θεός θα στείλει κι άλλους "φασίστες" κι άλλες "πόρνες" για να υπηρετήσουν την Αργεντινή όπως εγώ και ο Περόν. Και τώρα πιστοί μου σύντροφοι θα ήθελα, για να για να ξαναθυμηθούμε τους αγώνες μας και να ξαναβρούμε το κέφι μας, να τραγουδήσουμε πάλι το "θα γυρίσω από το θάνατο και θα είμαστε χιλιάδες". Ευχαριστώ που με ακούσατε.

Κάποια νύχτα

...ήμουν ξαπλωμένος στο κρεββάτι και κοιμόμουν και καθώς κοιμόμουν έφτιαχνα μικρούς σωρούς μαγείας εδώ και κει, οι περισσότεροι σωροί ήταν σκοτεινοί αλλά σκοτάδι ήταν και ολόγυρα... όχι ένα σκοτάδι όπου δεν βλέπεις τίποτα... βαθύ σκοτάδι αλλά ταυτόχρονα μπορούσες να διακρίνεις τον χώρο... και κάποιους σωρούς τους κατέστρεφα όχι από επιλογή ή για κάποια συγκεκριμμένη αιτία αλλά τυχαία... και μετά έφτιαχνα άλλους... είχε μερικούς εκεί, μερικούς πιο εκεί, μερικούς πιο πέρα στο δωμάτιο... μοιάζαν με μαξιλαράκια κάπως... δεν είχαν κάποια αιτία ούτε ήξερα αν ήταν διαφορετικοί μεταξύ τους, δεν ήξερα καν γιατί τους έφτιαχνα ούτε γιατί κάποιους κατέστρεφα και ούτε γιατί έφτιαχνα μετά αλλους... ήξερα μόνο πως ήταν κάτι σκοτεινοί σωροί σαν μαξιλαράκια...και γιατί να τους φτιάχνω τώρα που υποτίθεται πως κοιμάμαι; Και ξαφνικά κάτι σα να ξύνει τον τοίχο από την άλλη πλευρά, σαν σπάτουλα... και αρχίζω και τρομάζω... αλλά προσποιούμαι ότι δεν το ακούω και προσπαθώ να μη δώσω σημασία......και μετά κοιμάμαι......ξυπνάω μετά από λίγο γιατί νιώθω κατι να βάφει τον τοίχο από την άλλη πλευρά... μαύρο χρώμα......μα από την άλλη πλευρά δεν υπάρχει τίποτα... πώς; τι;... και γιατί το χρώμα αυτό περνάει και στον δικό μου τοίχο; τον ποτίζει... τον μαυρίζει ολόκληρο......και σα να νιώθω απειλημένος... μια παρουσία από την άλλη πλευρά... ένας μάγος......ξαπλωμένος όπως είμαι σηκώνω το χέρι μου προς τον τοίχο, το μαύρο χρώμα δείχνει λίγο να υποχωρεί σε εκείνο το σημείο... σα να το ρουφάει ο τοίχος πάλι πίσω στην άλλη πλευρά... ...μα με ένα βουητό επανέρχεται πιο ορμητικό το χρώμα... έτοιμο να πλυμμηρίσει όλο τον χώρο... ...και ναι, μάλλον από την άλλη πλευρά είναι κάποιος μάγος... ζοφερός......σηκώνομαι... και βαδίζω σιγά, αποφασιστικά και θυμωμένα προς τη μια γωνία του δωματίου... και όμως φοβάμαι... και καθώς προχωρώ σκοτεινιάζω...και μεγαλώνω... και γίνομαι ο ίδιος ένας μάγος... πελώριος σαν πύργος... δεν φοβάμαι... είμαι ζοφερός... μόνο εγώ που είμαι έξω από εμένα και με κοιτάω φοβάμαι... εγώ ήμουν από την άλλη πλευρά; Ή ο μάγος της άλλης πλευράς μετατρέπεται σε μένα; Μήπως πήρα τη μορφή του για να μπορέσω να συγκρουστώ μαζί του και να το νικήσω; Αν φτάσω τη γωνία... αν περάσω μέσα από τη γωνία... θα μάθω...

Ο Χορός του Δηλητηρίου

ή
Ένας μιθριδατισμός άλλου είδους.


Λίγο ... λίγο... αρχικά σε ανεπαίσθητες δόσεις... επέρχεται ανοσία... τα δηλητήρια δεν πειράζουν πια... και άλλο δηλητήριο... και άλλο δηλητήριο... και άλλο... σιγά σιγά, σε μικρές ανεπαίσθητες δόσεις. Μετά δεν καταλαβαίνεις... είναι κομμάτι του εαυτού σου το δηλητήριο...αποκτάς ανοσία...το αιμα σου το ίδιο είναι δηλητήριο πια... και κάποια στιγμή έχεις πλημμυρίσει, δεν έχεις αίμα, έχεις μονάχα δηλητήριο. Και σαπίζεις και σαπίζεις και σαπίζεις...

΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄

- Μήπως να αποπειραθούμε την επιτάχυνση της διαδικασίας; Να αυξήσουμε τις δόσεις. Είναι και μια καλή ευκαιρία να δοκιμάσουμε τις αντοχές. ΄

- Ναι, με προσοχή όμως. Δεν θα επιθυμούσαμε μια εντελώς ανεξέλεγκτη κατάσταση. Τουλάχιστον όχι σε αυτό το στάδιο. Ίσως να έψαχνε για αντίδοτα μετά. Μια δοκιμή των αντοχών θα ήταν ίσως ιδανική για την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων που θα βοηθούσαν κατά την μετέπειτα πορεία. Και αναλόγως ή θα συνεχίσουμε με αυξημένες δόσεις ή θα τις μετριάσουμε προσωρινά για να ηρεμήσει κάπως. Η δοκιμή θα μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε και τα αδύνατα σημεία του.

-Και αν δεν έχει αδύνατα σημεία; Aν είναι άτρωτος; Μήπως άδικα προσπαθούμε;

- Ούτε καν ο Αχιλλέας ή ο Ζίγκφρηντ ήταν άτρωτοι.

- Συνεχίζουμε λοιπόν.

΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄

Και απ' τα έγκατα
μάγοι ξεπετάγονται
...
Αρρώστιες και διαστροφές
έρπουν μες απ' τις πύλες

Georg Heym "Umbra Vitae"

..............................................

- Ήρθατε;

- Εσύ ήρθες σε εμάς.

- Μα πώς; Αφού βρίσκεστε σπίτι μου...

- Απλά διαβήκαμε το κατώφλι.

- Δεν σας καταλαβαίνω αλλά δεν έχει σημασία. Φέρατε τα φάρμακα ε;

- Βεβαίως. Σκεφτήκαμε μήπως να δοκιμάζαμε λίγο μεγαλύτερη δόση σήμερα.

- Ήθελα να σας πω... τελευταία δε νιώθω πολύ καλά... Φοβάμαι.

- Τι φοβάσαι;

- Κάτι αδιαόριστο... δεν καταλαβαίνω... Δε νιώθω και τόσο καλά τελευταία... Χθες έφτυσα αίμα. Και τα δάχτυλα μου καμμιά φορά μουδιάζουν, σα να κόβεται το αίμα κάποιες στιγμές. Μα το χειρότερο είναι το μυαλό μου... δεν θα το πιστέψετε μα θαρρώ πως μπορώ να το μυρίσω. Ώρες ώρες είναι σαν ένας βάλτος βρωμερός και ποιός ξέρει τι ανείπωτες φρίκες μπορεί να κρύβει κάτω από την επιφάνειά του... και νομίζω χάνω την ψυχή μου, το ίδιο μου το είναι...

- Τι ανοησίες, αφού δεν υπάρχει ψυχή, παραφέρεσαι. Και όλες σου αυτές οι ανοησίες σου περί ψυχής το καταλαβαίνεις ότι προσβάλλουν και εμάς που είμαστε συνάνθρωποι και αδέλφια σου; Είναι τρόπος αυτός; Είναι πολιτισμένα και λογικά πράγματα αυτά που λες;

-Συγγνώμη. Δεν ήθελα να σας προσβάλω. Παραφέρθηκα

- Δεν πειράζει, εμείς κατανοούμε και συγχωρούμε. Να μάθεις και εσύ να κάνεις το ίδιο, θα σε βοηθήσει αυτό.

- Ευχαριστώ,θα προσπαθήσω...

- Λοιπόν; Nα ξεκινήσουμε;

- Όχι ακόμη... ήθελα να ρωτήσω... να, έχω κάποιες αμφιβολίες...

- Τι είναι πάλι; Τι μπορεί να είναι αυτό το οποίο γνωρίζεις καλύτερα από εμάς; Να ξέρεις αυτές σου οι αντιδράσεις και αμφιβολίες δεν είναι καθόλου θετικές.

- Δεν ήθελα να σας προσβάλω. Συγγνώμη και πάλι. Αλλά να... νομίζω δεν είχα κάποια τόσο βαριά αρρώστια πρωτύτερα. Προς θεού μην με παρεξηγείτε, δεν λέω ότι διαγνώσατε λάθος, δεν σας αμφισβητώ. Όμως...ένιωθα κάπως καλύτερα πριν... νομίζω...

- Να σταματήσεις να νομίζεις. Και να σταματήσεις να αμφισβητείς. Το καλό σου θέλουμε, νομίζεις έχουμε κανένα κέρδος εμείς απ' αυτό; Απλά από καθαρή αγάπη για τον συνάνθρωπο, για να σε κάνουμε καλύτερο απ' ότι ήσουν πριν. Θυμάσαι πώς ήσουν πριν ε; Σκαιός, άδικος, αμόρφωτος, απολίτιστος. Και εμείς προσπαθούμε από αγάπη να σε αλλάξουμε, να σε κάνουμε καλύτερο. Και ποιό είναι το ευχαριστώ σου αχάριστε; Nα μας αμφισβητείς και να αμφιβάλεις; Δηλαδή αν σε χαρακτηρίσουμε όπως σε ταιριάζει, θα έχουμε άδικο;

- Όχι όχι, μην με χαρακτηρίσετε παρακαλώ. Απλά έσφαλα, έχετε δίκιο. Θα είμαι πιο συνετός άλλη φορά. Συγγνώμη.

- Δεν πειράζει, εμείς κατανοούμε και συγχωρούμε. Να μάθεις και εσύ να κάνεις το ίδιο, θα σε βοηθήσει αυτό. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν. Να σε κάνουμε και σήμερα λίγο ακόμη καλύτερο άνθρωπο.

..............................

- Μάλλον βάλαμε αρκετά δυνατή δόση, ίσως ήταν ακόμη νωρίς για κάτι τέτοιο.

- Χμμ... Ας είμαστε προετοιμασμένοι...

...και τότε κατάλαβα. Ή νομίζα ότι κατάλαβα. Άλλωστε ο πόνος ήταν τόσο μεγάλος που δεν άφηνε πολλά περιθώρια στην σκέψη να αναλύσει. Αλλά είναι μερικές φορές, που ένας μεγάλος πόνος σα να είναι ευφυέστερος από το νου. Σα να αντιλαμβάνεται περισσότερα. Και ήταν τρομερός ο πόνος, ένιωθα το δηλητήριο να κοχλάζει εντός μου, να καίει ότι ήταν δικό μου κομμάτι. Να μολύνει το αίμα και σαν μολυσματική πυρκαγιά να κυριεύει τις αρτηρίες. Έβλεπα τα δάχτυλα μου να μαυρίζουν, μύριζα την σαπίλα, ένιωθα τον χορό του δηλητηρίου, τον ύπουλο και βδελυρό χορό του. Και με κυρίεψε οργή. Μια τρέλλα σαν και αυτή των Μπερσερκρ, μια μανία σαν κι αυτή των Αχαιών ηρώων. Όλα γύρω είχαν σκοτεινιάσει και με αφρούς στο στόμα όρμηξα στον έναν. Έσφιγγα τον λαιμό του με όλη μου την δύναμη, έπαιρνα την εκδίκηση μου, ήθελα να κερδίσω την ελευθερία μου. Δεν έδινα σημασία στον άλλον που με χτυπούσε από πίσω. Ως εδώ! Άλλο δηλητήριο δεν θα ανεχτώ!Τελικά καταφέρανε και με ακινητοποιήσανε...

-Ποιοί είστε; Τι είστε; Γιατί φτιάξατε τα δηλητήρια; Γιατί ήρθατε;

- Ηρέμησε. Δεν το θυμάσαι αλλά κατά κάποιο τρόπο μας κάλεσες εσύ. Μπορεί τα δηλητήρια να έφτιαξαν εμάς, μπορεί και να είχες κάποια από αυτά εντός σου και παλιότερα. Αλλά τι σημασία έχει; Η θεραπεία θα συνεχιστεί, θα σε κάνουμε καλύτερο άνθρωπο χαχαχαχα

...................................

- ...αυτός ήταν ο εφιάλτης που με τυράννησε γιατρέ. Ήταν σα ζωντανός, δεν κατάφερνα να τον ξεχωρίσω από την πραγματικότητα. Νιώθω κάπως καλύτερα τώρα, πιο ήρεμος, σας ευχαριστώ που με βοηθήσατε. Αυτά τα χάπια δεν πειράζουν ε;

- Όχι βέβαια, είναι για το καλό σας, θα σας βοηθήσουνε. Να συνεχίσετε να τα παίρνετε, ηρεμιστικά είναι. Και να είστε πιο ανεκτικός σε διάφορες καταστάσεις, να μη έχετε νεύρα.

- Σας ευχαριστώ και πάλι γιατρέ. Να σας πω και κάτι αστείο; Μοιάζετε αρκετά με έναν από του δύο τύπους που είχα δει στον εφιάλτη. Δεν είναι πράγματι αστεία σύμπτωση αυτή;

- Χαίρομαι που έχετε χιούμορ. Και μην ξεχνάτε τα χάπια αυτά, είναι ηρεμιστικά, θα σας καθησυχάζουν όποτε χρειάζεται κάτι τέτοιο, θα σας βοηθάνε να γίνετε καλύτερος άνθρωπος...

..................................

Λίγο ... λίγο... αρχικά σε ανεπαίσθητες δόσεις... επέρχεται ανοσία... τα δηλητήρια δεν πειράζουν πια... και άλλο δηλητήριο... και άλλο δηλητήριο... και άλλο... σιγά σιγά, σε μικρές ανεπαίσθητες δόσεις. Μετά δεν καταλαβαίνεις... είναι κομμάτι του εαυτού σου το δηλητήριο...αποκτάς ανοσία...το αιμα σου το ίδιο είναι δηλητήριο πια... και κάποια στιγμή έχεις πλημμυρίσει, δεν έχεις αίμα, έχεις μονάχα δηλητήριο. Και σαπίζεις και σαπίζεις και σαπίζεις...

Η Κυρά των Κρανίων

Η Κυρά τους είδε να καλπάζουν κατά μήκος της πεδιάδας: μια συντροφιά έξι ανθρώπων. Αφήνοντας κάτω το δοχείο του ποτίσματος, το οποίο ήταν το μπρούτζινο κράνος κάποιου άτυχου ιππότη, έγειρε πάνω από το στηθαίο με το πηγούνι στο χέρι της. Ήταν όλοι τους οπλισμένοι, και τα πολεμικά τους άλογα στολισμένα...

Τι, αναρωτήθηκε όπως πάντα με απλοϊκή έκπληξη, φαντάζονταν ότι είχαν έρθει να πολεμήσουν; Σήκωσε το κράνος, κι έριξε νερό μέσα σ' ένα κρανίο που περιείχε μια μικρογραφία τριανταφυλλιάς. Οι Ιππότες θα έπρεπε να ιππεύουν γύρω από τον πύργο κάτω από τον καυτό ήλιο για ώρες, ψάχνοντας για είσοδο. Κατά τη δύση θα τους χαιρετούσε κουβαλώντας νερό

....Αν εκείνοι ήταν τόσο τυφλοί για να βρουν την πόρτα του πύργου, γιατί νόμιζαν ότι θα μπορούσαν να δουν καθαρά μέσα σε αυτόν; Εκείνοι, σκέφτηκε με ξαφνική ανυπομονησία. Εκείνοι, εκείνοι, εκείνοι... εκείνοι έτρεφαν την πεδιάδα με τα ξασπρισμένα τους κόκκαλα. Εκείνοι ποτέ δεν μάθαιναν...

Ένα όρνιο έκανε κύκλους από πάνω της, υπολογίζοντας κεφάλια. Αυτή το κοίταξε βλοσυρά. Εκείνο απάντησε κρώζοντας κοροϊδευτικά. Εσύ, είπε το μαύρο μάτι του, ποτέ δεν πεθαίνεις. Όμως φέρνεις τους νεκρούς σε μένα."Ποτέ δεν με ακούνε", είπε εκείνη......

Όπως άλλοι πριν από αυτούς, μιλούσαν για το τι μπορεί να ήταν το πιο πολύτιμο πράγμα του μυθικού θησαυρού, εκτός από το να είναι ασύλληπτος...

Άλλαξαν θέση καθώς η σκιά του πύργου μετατοπίστηκε. Η Κυρά πήρε μια γουλιά νερό από το κράνος, μετά βούτηξε το χέρι της μέσα και το έριξε πάνω στο πρόσωπο της. Ήθελε να σκύψει πάνω από την άκρη και να φωνάξει σε όλους: Πηγαίνετε σπίτια σας, ανόητοι, άμυαλοι ηλίθιοι. Αν ξέρετε τόσα πολλά, τι κάνετε εκεί καθισμένοι στο γυμνό έδαφος μπροστά από έναν πύργο χωρίς πόρτα περιμένοντας να σας σκοτώσει μια γυναίκα;

...Η είσοδος ήταν το χάσκων στόμα ενός κρανίου δράκου, και ήταν αόρατη την ημέρα......

"Μπορείτε να πιείτε το νερό, μπορείτε να περιπλανηθείτε ολόγυρα στον πύργο. Αν δεν κάνετε επιλογή, μπορείτε να φύγετε ελεύθερα. 'Εχοντας φύγει, δεν θα μπορέσετε να επιστρέψετε ποτέ. Αν επιλέξετε, πρέπει να κάνετε την επιλογή σας ως αύριο το δειλινό. Αν επιλέξετε το πιο πολύτιμο πράγμα στον πύργο, μπορείτε να κρατήσετε όλα όσα βλέπετε. Αν επιλέξετε λανθασμένα, θα πεθάνετε πριν εγκαταλείψετε την πεδιάδα."

...Επέλεξαν να κοιμηθούν, όπως έκαναν πάντοτε όλοι, κουρασμένοι από το μακρύ ταξίδι, ζαλισμένοι από τον τόσο πολύ πλούτο, το ασαφές χρώμα μέσα στις σκιές...
Το πρωϊ, κατέβηκε να δει ποιός ήταν αρκετά λογικός ώστε να φύγει.Ήταν όλοι ακόμη εκεί, ψάχνοντας, μαζεύοντας, ξεδιαλέγοντας μεταξύ των θησαυρών στο πάτωμα, που ήταν σκορπισμένοι στην σπειροειδή σκάλα......

Με τα μάτια του παραγεμισμένα από τον πλούτο, ένας ρώτησε "Μπορούμε να κάνουμε ερωτήσεις; Τι είναι αυτό;"
"Μη ρωτάς εκείνη, Μαρλεμπάν" είπε βάναυσα ο ένας από το Στόνεϊ Χεντ. "Θα πει ψέμματα. Όλοι το κάνουν."
Εκείνη τον κοίταξε. "Θα πω ψέμματα μόνο σε εσένα", υποσχέθηκε.......

"Έχω μια ερώτηση" είπε ο Ραν της Καρνελάιν.
"Ρώτα"
"Ποιό είναι το όνομα σου;"
Το είχε ξεχάσει ολότελα. Της ήρθε ξανά, μετά από μια δόση έκπληξης. "Αμαράνθη". Εκείνος κρατούσε ένα μαύρο ρόδο στο ένα του χέρι, έναν ασημένιο κρίνο στο άλλο. Αν διάλεγε το ένα, τα αγκάθια θα τον σκότωναν. Το άλλο, αστράφτοντας με το χλωμό φως του, θα έκαιγε μέσα από τα μάτια του το μυαλό του.
"Αμαράνθη. Ένα άλλο λουλούδι."....
"Η πεδιάδα θα ανθίσει ξανά, αν αυτό βρεθεί; Θα έχεις έναν κήπο αντί γι' αυτά τα δοχεία από κρανία;"
"Ίσως," είπε αυτή. "Ή ίσως να εξαφανιστώ. Να πεθάνω όταν η μαγεία πεθάνει. Αν επιλέξεις σοφά, θα έχεις απαντήσεις για τις ερωτήσεις σου."
Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους. "Ίσως να μην επιλέξω. Υπάρχουν πάρα πολλά πολύτιμα πράγματα..."Εκείνη τον κοίταξε. Ήταν επιπόλαιος, θέλοντας υποδείξεις από αυτήν, απαντήσεις κρυμμένες σε γρίφους. Να πάρω το ρόδο ή τον κρίνο; Ή το μηριαίο κόκκαλο του μάγου; Πες μου. Το σπαθί ή το νερό ή το μάτι του δράκου; Κάποιοι την είχαν ρωτήσει έτσι πριν.
Εκείνη είπε απλά, "Δεν μπορώ να σου πω τι να πάρεις. Δεν ξέρω ούτε η ίδια. Από όσο έχω δει, όλα σκοτώνουν."

...Μια φωνή την κάλεσε: "Κυρά των Κρανίων!" Ήταν ο άντρας από το Στόνεϊ Χεντ... "Θα φύγω τώρα, μπορώ να πάρω οτιδήποτε;"
"Οτιδήποτε", είπε αυτή...
Τον ακούσαν να ουρλιάζει ένα λεπτό αργότερα.
"Κανένας άλλος;" ρώτησε ψυχρά......

" Δεν είναι του τύπου μου να χάσω τη ζωή μου για το χρήμα. Θα προτιμούσα να βγω έξω από την πόρτα με άδεια χέρια. Όμως υπάρχει κάτι άλλο.", είπε ο Ραν.
"Τι;"
"Το ίδιο το μυστήριο. Αυτό μας τραβά όλους, κατά βάθος. Ποιό είναι το πιο πολύτιμο πράγμα; Να το δούμε, να το κρατήσουμε, πάνω από όλα να το αναγνωρίσουμε και να το επιλέξουμε - αυτό είναι που μας κάνει να εξακολουθούμε να ερχόμαστε και σε παγιδεύει εδώ." Εκείνη τον κοίταξε, βλέποντας στα μάτια του ότι η απορία που ένιωθε μπορεί να άξιζε να χάσει τη ζωή του.
Εκείνη απομακρύνθηκε, γυρίζοντας του την πλάτη... "Αν βρείς το ίδιο το πράγμα," ρώτησε ξερά, "τι θα σου απομείνει για να αναρωτιέσαι;"
"Υπάρχει πάντα ζωή"
"Όχι αν σκοτωθείς από την απορία."
Αυτός γέλασε μαλακά, ένας απρόσμενος ήχος, σκέφτηκε εκείνη, σ' ένα τέτοιο μέρος......

"Τι τρομερό μέρος είναι αυτό. Σε απογυμνώνει από όλες τις πλάνες κι ύστερα απογυμνώνει τα κόκκαλα σου"
"Είναι τρομερό," είπε εκείνη μελαγχολικά. "Κι όμως αυτοί που φεύγουν χωρίς να επιλέξουν τίποτα φαίνεται ότι ποτέ δεν λένε την ιστορία σωστά. Πάντα θα μιλούν για τον θησαυρό που δεν πήραν, κι όχι για τα κόκκαλα τους που δεν άφησαν."
...Παρέμεινε σιωπηλός για λίγο, ακίνητος, παρατηρώντας την. "Αμαράνθη," είπε αργά "αυτό είναι το λουλούδι στην ποίηση που δεν πεθαίνει. Είναι ταιριαστό."
"Ναι."
"Και υπάρχει ένα άλλου είδους Αμάρανθου, το οποίο είναι φλογερό και πανέμορφο και πεθαίνει..."... "Τι ήσουν, όταν ήσουν η Αμαράνθη που μπορούσε να πεθάνει;"
"Ήμουν μια από αυτές τια απρόσωπες γυναίκες που σου φέρνουν κρασί σε μια ταβέρνα. Αυτές που τις φωνάζεις και αστειεύεσαι, και ίσως τις δίνεις ένα νόμισμα ή ίσως όχι, εξαρτάται από το χαμόγελό μας."
Αυτός ήταν σιωπηλός, τόσο σιωπηλός που εκείνη νόμισε πως είχε φύγει, αλλά όταν γύρισε, εκείνος ήταν ακόμη εκεί. Μόνο το χαμόγελο του είχε φύγει. "Τότε σε έχω δει," είπε απαλά, "πολλές φορές, σε πολλά μέρη. Αλλά ποτέ σε ένα μέρος σαν αυτό."
"Ο άντρας από το Στόνεϊ Χεντ προσδοκούσε κάποια άλλη, επίσης."
"Προσδοκούσε ένα όνειρο."
"Είδε αυτό που πρσδοκούσε: Την Κυρά των Κρανίων."... "Κι έτσι τη βρήκε."
"Δεν έχτισες εσύ αυτόν τον πύργο."
"Πώς το ξέρεις; Ίσως να κουράστηκα από το γέλιο και τα νομίσματα κι έφτιαξα ένα μέρος για τον εαυτό μου όπου να μπορώ να προσφέρω νομίσματα και να μην δίνω τίποτα.""Ποιός έχτισε αυτόν τον πύργο;"
Εκείνη ήταν σιωπηλή, τρίβοντας ένα φύλλο μέντας ανάμεσα στα δάχτυλα της. "Εγώ το έκανα," είπε τελικά. "Η Αμαράνθη που ποτέ δεν πεθαίνει."
"Αλήθεια;" Εκείνος ήταν περίεργα χλωμός. Τα μάτια του έλαμπαν στο φως σαν σε μια σκιά κινδύνου. "Καλλιεργείς ρόδα έξω από τον λεπτό αέρα σε αυτή την καψαλισμένη πεδιάδα. Προσπαθείς να απομακρύνεις τον θάνατο από μας με τα δικά μας κόκκαλα. Καταριέσαι τη βλακεία μας και τη μοίρα μας, μα όχι εμάς. Ποιός έχτισε αυτόν τον πύργο για εσένα;"
Αυτή απέστρεψε το πρόσωπο της, βουβά. Εκείνος είπα απαλά, "Η άλλη Αμαράνθη, εκείνη που πεθαίνει, ονομάζεται επίσης Η Αγάπη-κείτεται-αιμορραγώντας."

...Εκείνη στράφηκε τότε, αμίλητη, να τον κοιτάξει. Εκείνος χαμογελούσε ξανά, αν και το πρόσωπο του ήταν ακόμη χλωμιασμένο κάτω από το σκληρό φως, και τον ιδρώτα που έλαμπε στα μαλλιά του. Εκείνη είπε, "Πώς το ξέρεις;"
"Επειδή έχω δει αυτό τον πύργο ξανά κι έχω δει μέσα την γυναίκα που όλοι προσδοκούμε, την μόνη γυναίκα που μερικοί άντρες γνωρίζουν ποτέ... Και κάθε φορά ερχόμαστε λαχταρώντας την, τη γυναίκα που μας δελεάζει με αυτό που είναι το πιο πολύτιμο πράγμα για μας και μας σκοτώνει με αυτό, εμείς χτίζουμε τον πύργο γύρω της ξανά και ξανά και ξανά..."
Εκείνη τον κοίταξε. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της, κι ύστερα άλλο ένα. "Νόμιζα ότι αυτός ήταν ο πύργος μου," ψιθύρισε. "Η Αμαράνθη που δεν πεθαίνει ποτέ παρά μόνο ζει αιώνια για να βλέπει τους άντρες να πεθαίνουν."
"Είναι όλων μας", αναστέναξε εκείνος. Μακριά βουίζαν κεραυνοί. "Όλοι μας χτίζουμε πύργους, ύστερα προσκαλούμε ο ένας τον άλλο να μπει..."
Σήκωσε το μικρό ρόδο μέσα από τη γλάστρα κρανίο και στάθηκε απότομα. Εκείνη τον ακολούθησε στις σκάλες.
"Που πηγαίνεις με το ρόδο μου;"
"Έξω."
Εκείνη τον ακολούθησε κάτω, διαμαρτυρόμενη. "Μα είναι δικό μου!"
"Εσύ είπες πως μπορούμε να διαλέξουμε οτιδήποτε."
"Αυτό είναι μόνο ένα πράγμα ευτελούς αξίας που φύτεψα, δεν είναι τίποτα από το θησαυρό του πύργου. Αν πρέπει να πάρεις κάτι τελικά, διάλεξε κάτι που να αξίζει τη ζωή σου."
Εκείνος την κοίταξε, καθώς κατεβήκαν τις σκάλες του πύργου. Το πρόσωπο του ήταν κατάλευκο σαν κόκκαλο, αλλά μπορούσε ακόμη να χαμογελάει. "Θα σου δώσω πίσω το ρόδο σου", είπε "αν με αφήσεις να πάρω την Αμαράνθη."
"Μα εγώ είμαι η μόνη Αμαράνθη."
Εκείνος πέρασε δρασκελίζοντας μπροστά από τους ξαφνιασμένους συντρόφους του, στων οποίων τα χέρια είχαν στοιβάξει αυτό, όχι αυτό, και ίσως αυτό. Λες λαι το μαγικό μάτι του δράκου είχε ανοίξει μέσα στο μάτι του, εκείνος την οδήγησε προς το στόμα του δράκου.

Πατρίτσια Μακ Κίλλιπ "Η Κυρά των Κρανίων"

-ισμοί

Όταν η σκέψη παρακμάζει, στο βαθμό που παρεκκλίνει από το στοιχείο της, αντισταθμίζει αυτή την απώλεια εξασφαλίζοντας κάποιο κύρος για τον εαυτό της ως τέχνη, ως εργαλείο μόρφωσης, και αργότερα ως ακαδημαϊκή πρακτική και ως πολιτιστική δραστηριότητα. Η φιλοσοφία μετατρέπεται βαθμιαία σε τεχνική της εξήγησης με βάση έσχατες αιτίες. Δεν σκεπτόμεθα πλέον, παρά απλώς ασχολούμεθα με τη "φιλοσοφία". Οι ενασχολήσεις τέτοιου είδους ανταγωνίζονται η μία την άλλη και προσφέρονται κατόπιν στη δημοσιότητα ως ...ισμοί με σκοπό να υπερισχύσουν. Η κυριαρχία ανάλογων όρων δεν είναι συμπτωματική. Στηρίζεται, και τούτο κυρίως κατά τη νεότερη εποχή, στην ιδιότυπη δικτατορία της δημοσιότητας.

Martin Heidegger

Μεταμεσονύχτια πορεία

Στο δρόμο, εκεί όπου το πλήθος συνωστιζόταν περισσότερο από κάθε άλλο σημεία, στεκόμουν με τον Πιερό. Όλα τα μάτια στραφήκαν πάνω μου."Γιατί γελούν;" ρώτησα, αλλά αυτός χαμογέλσαε και τίναξε τη σκόνη από το μαύρο μου μανδύα. "Δεν βλέπω, θα είναι κάτι αστείο, ίσως ένας τίμιος κλέφτης!"Όλα τα μάτια ήταν στραμμένα πάνω μου."Σου έκλεψε το πορτοφόλι!" είπαν γελώντας."Το πορτοφόλι μου!" φώναξα. "Πιερό, βοήθεια! Κλέφτης!"Είπαν γελώντας: "Σου έκλεψε το πορτοφόλι!"Τότε ξεπρόβαλε η Αλήθεια κρατώντας έναν καθρέφτη."Αν είναι τίμιος κλέφτης", φώναξε η Αλήθεια, "ο Πιερό θα τον βρει μ' αυτόν τον καθρέφτη!", αυτός όμως χαμογέλασε μονάχα και τίναξε τη σκόνη από το μαύρου μου μανδύα."Βλέπεις", είπε, " η Αλήθεια είναι τίμιος κλέφτης, σου φέρνει πίσω τον καθρέφτη σου."Όλα τα μάτια ήταν στραμμένα πάνω μου."Συλλάβετε την Αλήθεια!" φώναξα, ξεχνώντας πως δεν ήταν καθρέφτης μα πορτοφόλι αυτό που έχασα, ενώ στεκόμουν με τον Πιερό στο δρόμο, εκεί όπου το πλήθος συνωστιζόταν περισσότερο από κάθε άλλο σημείο.

R. Chambers "O Βασιλιάς με τα κίτρινα"

- ... η λέξη αλήθεια δείχνει να έχει μια ιδιαίτερη σημασία στον Βασιλιά Με Τα Κίτρινα...

...Το Φάντασμα του Παρελθόντος λέει "Αν είναι αλήθεια..."

...Η Αγάπη λέει "Αν είναι αλήθεια..."

...και στο ενδιάμεσο η Αλήθεια φωνάζει "Αν είναι τίμιος κλέφτης..."

- Τι μουρμουρίζεις πάλι;

- Tίποτα. Απλά σκεφτόμουν κάτι...

- Μη μιλάς. Απλά προχώρα.

- Έχουμε δρόμο πολύ ακόμη;

- Δεν ξέρω.

- Έχει σκοτεινιάσει κάπως νομίζω...

- Είναι όσο σκοτεινά θέλεις εσύ να ΄ναι.

- Ξες σκεφτόμουνα... Προς τα πού; Μέσα από το παράθυρο ή έξω από το παράθυρο; Ή και τα δυο ή/και τίποτα από τα δυο; Ποιά η αλήθεια;

- "Η απάντηση στο ερώτημα για την ουσία της αλήθειας είναι ο λόγος μιας στροφής μέσα στην ιστορία του Είναι. Και επειδή στο Είναι ανήκει η φωτίζουσα κρυπτότητα, αυτό φανερώνεται πρωταρχικά στι φως μιας απόσυρσης που συγκαλύπτει. Το όνομα του ξέφωτου είναι αλήθεια." Μάρτιν Χάιντεγγερ

- ... η φωτίζουσα κρυπτότητα...

Ψάχνουμε ξέφωτο, πάμε προς τα εκεί; Ψάχνουμε αλήθεια κάτι;

-Δεν ξέρω. Μη μιλάς, προχώρα.

- Έχουμε δρόμο πολύ ακόμη;

- Δεν ξέρω.

-Έχει σκοτεινιάσει κάπως νομίζω...

-Είναι όσο σκοτεινά θέλεις εσύ να 'ναι.

-Και που πάμε;

- Έχει τόση σημασία;

Μεταμεσονύχτια συνομιλία

- Ένα τσιγάρο, ένα τσιγάρο! Χρειάζομαι ένα τσιγάρο!
-Πάλι; Χρόνος χαμένος....
-Ναι πάλι... Χρόνος χαμένος; Υπάρχει αλήθεια ποτέ χρόνος χαμένος; Ένα τσιγάρο, ένα τσιγάρο! Πρέπει να σκεφτώ... πρέπει... Μαρμάρωσα...δεν μπορώ να κινηθώ...ένα τσιγάρο...
-Τώρα πρέπει να τρέξεις, πρέπει να προλάβεις, ο χρόνος λιγοστός... άκου το ρολόι... τικ τακ τικ τακ τικ τακ... κάθε χτύπος και ένα μικρό βασανιστικό βήμα... δεν είναι το τσιγάρο αυτό που χρειάζεσαι...
-Και που ξέρεις εσύ τι χρειάζομαι, και τι θέλω;
-Μια ζωτική ορμή. Συνεχής ζωτική ώθηση...πάντα...
-Χα! Έπιασες και τον Bergson τώρα; Λοιπόν... τότε... Τι είναι η ζωτική ώθηση παρά μια επιθυμία. Επιθυμία για ό,τι φέρνει τη ζωτική αυτή ώθηση...Και τί γεννά αυτό; Την ελπίδα και η ελπίδα αποβλέπει στην τύχη και η απόβλεψη αυτή γεννά δεισιδαιμονίες και... και όλα αυτά στο τέλος σε ρίχνουν στο γκρεμό... σε φυλακίζουν στο σκοτάδι... σε συνθλίβουν... απερισκεψία...απερισκεψία...κατάρα...
-Δεν έχει τελειώσει τίποτα! Σήκω! Και ναι, να θυμηθείς ξανά τον Bergson, την παράσταση δύναμης, την πίστη, όλα αυτά που είναι "αντιδράσεις της φύσης απέναντι σε ένα αποθαρρυντικό περιθώριο του απρόβλεπτου που υπάρχει ανάμεσα στην πρωτοβουλία που πήραμε και στο αποτέλεσμα που ευχηθήκαμε."
-Δεν πιστεύω στην τύχη. Ή μήπως πιστεύω; Δεν είμαι σίγουρος πια... Και αν δεν υπάρχει ελπίδα; Kαι αν ...και αν...και αν... Και αν υπάρχει... ποιά η διαφορά; Υπάρχει άραγε στα αλήθεια;
-Έχει τόση σημασία;

Το Tραγούδι των Νυχτερίδων (Robert E. Howard)

Tον Κόναν τον γνωρίζουν σχεδόν όλοι. Ο δημιουργός του, Robert E. Howard (1906-1936) θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες του είδους του. Τα ποιήματα του όμως σε αρκετούς είναι άγνωστα. Έκανα μια μετάφραση στο Τραγούδι των Νυχτερίδων αλλά δεν μ' άρεσε, σα να έχανε κάπως... Μετά, να πω την αλήθεια βαρέθηκα να σουλουπώσω την μετάφραση... οπότε βάζω το ποίημα στο πρωτότυπο.

The Song of the Bats - Robert E. Howard

The dusk was on the mountain
And the stars were dim and frail
When the bats came flying, flying
From the river and the vale
To wheel against the twilight
And sing their witchy tale.

"We were kings of old!" they chanted,
"Rulers of a world enchanted;
"Every nation of creation
"Owned our lordship over men.
"Diadems of power crowned us,
"Then rose Solomon to confound us,"
In the form of beasts he bound us,
"So our rule was broken then."

Whirling, wheeling into westward,
Fled they in their phantom flight;
Was it but a wing-beat music
Murmured through the star-gemmed night?
Or the singing of a ghost clan
Whispering of forgotten might?

Το βαρύτερο φορτίο

- Τι θα έλεγες, αν μια μέρα, αν μια νύχτα, ένας δαίμονας γλυστρούσε ως τη μοναξιά σου την πιο μοναχική και σου έλεγε: "αυτή τη ζωή όπως την ζεις τώρα και όπως την έζησες θα πρέπει να την ζήσεις άλλη μια φορά και αμ'ετρητες φορές και δεν θα υπάρχει τίποτα καινούργιο σ΄αυτήν, αλλά κάθε πόνος και κάθε ηδονή, κάθε σκέψη και κάθε στεναγμός, και καθετί άρρητα μικρό και μεγάλο μέσα στην ζωή τους, θα πρέπει να επιστρέψουν για σένα, και όλα με την ίδια τάξη και την ίδια ακολουθία - και τούτη η αράχνη ακόμη και αυτό το φως της σελήνης ανάμεσα στα δέντρα, και τούτη η στιγμή και εγώ ο ίδιος. Η αιώνια κλεψύδρα της ύπαρξης δεν σταματά να αναποδογυρίζεται εκ νέου και συ μαζί της, ω κόκκε σκόνης της σκόνης!" Δεν θα ριχνόσουν κάτω τρίζοντας τα δόντια και καταρώμενος τον δαίμονα που θα σου μιλούσε έτσι; Ή θα σου συνέβαινε να ζήσεις μια μοναδική στιγμή όπου θα μπορούσες να του πεις: "Είσαι θεός, και ποτέ μου δεν άκουσα πράγματα πιο θεϊκά". Αν η σκέψη αυτή ασκούσε επάνω σου όλη την κυριαρχία της, θα σε μεταμόρφωνε και θα σε έκανε, εσένα που είσαι όπως είσαι, έναν άλλο και ίσως θα σε συνέθλιβε. Η ερώτηση για καθετι και για όλα: "Θα το ήθελες αυτό άλλη μια φορά και αμέτρητες φορές", θα πίεζε σαν το πιο βαρύ φορτίο την πράξη σου. Ή μάλλον, πόση καλοσύνη απέναντι σ' εσένα και τη ζωή δεν θα έπρεπε να επιδείξεις, ώστε να μην επιθυμείς πια τίποτα άλλο παρά τούτη την ύστατη αιώνια βεβαίωση, τούτη την ύστατη, αιώνια κύρωση;"

Φρ. Νίτσε "Η Χαρούμενη Επιστήμη"

Η Ιστορία Ενός Περιθωριακού

Λοιπόν, το παρακάτω κόμικ με τίτλο "Η Ιστορία Ενός Περιθωριακού" είχε δημοσιευθεί στο Θεσσαλονικιώτικο περιοδικό Αναθεωρητής το 1992, . Η τρισέλιδη αυτή ιστοριούλα δεν είμαι σίγουρος αλλά πρέπει να ήταν το πρώτο και ίσως μοναδικό Ελληνικό skinhead κόμικ. Επαρκώς "trashy" ώστε να είναι "cult", και με δόση αυτσαρκαστικού χιούμορ.

T. S. Eliot

Τίποτα δε γυρέψαμε να γίνει.
Καταλαβαίναμε την ατομική καταστροφή,
την προσωπική ζημιά, τη γενική μιζέρια,
ζώντας και ψευτοζώντας.
τον τρόμο τη νύχτα που τελειώνει στην πράξη την καθημερινή,
τον τρόμο τη μέρα που τελειώνει στον ύπνο,
αλλά η κουβέντα στην αγορά, το χέρι στη σκούπα,
το νυχτερινό σώριασμα της στάχτης,
το ξύλο στη φωτιά την αυγή,
σ' αυτές τις πράξεις σταματούσαν τα βάσανά μας.
Είχε το σύνορό της κάθε φρίκη
είχε ένα κάποιο τέλος κάθε λύπη:
δε μένει καιρός στη ζωή να θλίβεσαι πολύ.
Μα τούτο, τούτο είναι έξω απ' τη ζωή, έξω από τον καιρό,
παρούσα αιωνιότητα της αδικίας και του κακού.
Μας βρώμισε μια λέρα που δεν μπορούμε να καθαρίσουμε,
μέσα στο υπερφυσικό σκουλήκιασμα,
δεν είμαστε μόνο εμείς, δεν είναι το σπίτι, δεν είναι η πολιτεία μολεμένη,
ο κόσμος ολάκερος είναι βρωμερός.
Λαγάρισε τον αέρα! Καθάρισε τον ουρανό! Πλύνε τον άνεμο!
Χώρισε την πέτρα από την πέτρα, χώρισε το δέρμα από το χέρι,
χώρισε το μύωνα από το κόκκαλο, και πλύνε τα.
Πλύνε την πέτρα, πλύνε το κόκκαλο, πλύνε το μυαλό, πλύνε τη ψυχή,
πλύνε τα πλύνε τα!

2009 Κοσμικός Μικρόκοσμος

Παρατήρησε τα λουλούδια το βράδυ, όταν πέφτει ο ήλιος και ένα μετά το άλλο κλείνουν: θα σε καταλάβει μια μυστηριώδης ανησυχία, ένα συναίσθημα αινιγματικού φόβου ενόψει αυτής της τυφλής, ονειρικής ύπαρξης που είναι συνδεδεμένη με τη γη. Το βουβό δάσος, τα σιωπηλά λιβάδια, αυτός ο θάμνος και αυτή η περιπλοκάδα μένουν ασάλευτα. Ο αέρας παίζει μαζι τους. Μόνο το μικρό κουνούπι είναι ελεύθερο και χορεύει ακόμη στο φως του εσπερινού, κινείται όπου θέλει.Ένα φυτό δεν είναι τίποτε μόνο του. Αποτελεί μέρος ενός τοπίου στο οποίο αναγκάσθηκε να ριζώσει. Το σούρουπο, η δροσιά και το κλείσιμο όλων των λουλουδιών - αυτά δεν είναι αιτία και αποτέλεσμα, δεν είναι κίνδυνος και απόφαση, αλλά ένα ενιαίο φυσικό φαινόμενο που εξελίσσεται πλάι στο φυτό, μαζί με αυτό και μέσα του. Το μεμονωμένο φυτό δεν είναι ελεύθερο να περιμένει, να θέλει ή να επιλέγει για λογαριασμό του.
Ένα ζώο όμως μπορεί να επιλέξει. Είναι αποδεσμευμένο από όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Το σμήνος των κουνουπιών που χορεύει ακόμη στην άκρη του δρόμου, ένα μοναχικό πουλί που πετάει μέσα στο βράδυ, μια αλεπού που πλησιάζει κρυφά σε μια φωλιά - αυτά είναι μικροί κόσμοι, χωριστοί, μέσα σε έναν άλλο μεγάλο κόσμο. Ένα εγχυματογενές, που για το ανθρώπινο μάτι δεν είναι πια ορατό μέσα στη σταγόνα νερού, όπου διάγει μια ύπαρξη η οποία διαρκεί ένα δευτερόλεπτο και ο τόπος δράσης της είναι μια ελάχιστη γωνιά αυτής της μικρής σταγόνας - είναι ελεύθερο και ανεξάρτητο απέναντι σε ολόκληρο το σύμπαν. Η γιγάντια βελανιδιά, από ένα φύλλο της οποίας κρέμεται αυτή η σταγόνα, δεν είναι.
Δέσμευση και ελευθερία: είναι το βαθύτερο και τελευταίο χαρακτηριστικό σε καθετί που διακρίνουμε ως φυτική και ζωϊκή ύπαρξη. Αλλά μόνο το φυτό είναι εξολοκλήρου αυτό που είναι. Στη φύση ενός ζώου υπάρχει κάτι το επαμφοτερίζον. Ένα φυτό είναι μόνο φυτό, ένα ζώο είναι φυτό και κάτι ακόμη εκτός από αυτό. Ένα κοπάδι που τρέμοντας ενόψει ενός κινδύνου συμπτύσσεται, ένα παιδί που κλαίγοντας σφίγγει στην αγκαλιά του την μητέρα του, ένας απελπισμένος άνθρωπος που θα ήθελε να χωθεί στους κόλπους του θεού του, όλοι αυτοί θέλουν να εγκαταλείψουν την ελεύθερη ύπαρξη τους και να επιστρέψουν σε εκείνη τη δεσμευμένη, φυτική ύπαρξη από την οποία απολύθηκαν στη μοναξιά.

Oswald Spengler "Η Παρακμή Της Δύσης"