Μεταμεσονύχτια συνομιλία

- Ένα τσιγάρο, ένα τσιγάρο! Χρειάζομαι ένα τσιγάρο!
-Πάλι; Χρόνος χαμένος....
-Ναι πάλι... Χρόνος χαμένος; Υπάρχει αλήθεια ποτέ χρόνος χαμένος; Ένα τσιγάρο, ένα τσιγάρο! Πρέπει να σκεφτώ... πρέπει... Μαρμάρωσα...δεν μπορώ να κινηθώ...ένα τσιγάρο...
-Τώρα πρέπει να τρέξεις, πρέπει να προλάβεις, ο χρόνος λιγοστός... άκου το ρολόι... τικ τακ τικ τακ τικ τακ... κάθε χτύπος και ένα μικρό βασανιστικό βήμα... δεν είναι το τσιγάρο αυτό που χρειάζεσαι...
-Και που ξέρεις εσύ τι χρειάζομαι, και τι θέλω;
-Μια ζωτική ορμή. Συνεχής ζωτική ώθηση...πάντα...
-Χα! Έπιασες και τον Bergson τώρα; Λοιπόν... τότε... Τι είναι η ζωτική ώθηση παρά μια επιθυμία. Επιθυμία για ό,τι φέρνει τη ζωτική αυτή ώθηση...Και τί γεννά αυτό; Την ελπίδα και η ελπίδα αποβλέπει στην τύχη και η απόβλεψη αυτή γεννά δεισιδαιμονίες και... και όλα αυτά στο τέλος σε ρίχνουν στο γκρεμό... σε φυλακίζουν στο σκοτάδι... σε συνθλίβουν... απερισκεψία...απερισκεψία...κατάρα...
-Δεν έχει τελειώσει τίποτα! Σήκω! Και ναι, να θυμηθείς ξανά τον Bergson, την παράσταση δύναμης, την πίστη, όλα αυτά που είναι "αντιδράσεις της φύσης απέναντι σε ένα αποθαρρυντικό περιθώριο του απρόβλεπτου που υπάρχει ανάμεσα στην πρωτοβουλία που πήραμε και στο αποτέλεσμα που ευχηθήκαμε."
-Δεν πιστεύω στην τύχη. Ή μήπως πιστεύω; Δεν είμαι σίγουρος πια... Και αν δεν υπάρχει ελπίδα; Kαι αν ...και αν...και αν... Και αν υπάρχει... ποιά η διαφορά; Υπάρχει άραγε στα αλήθεια;
-Έχει τόση σημασία;