Η Βασίλισσα του Χιονιού

Κάποτε στις υψηλότερες, πιο απόκρημνες και απόμερες κορυφές των Άλπεων ζούσε μια όμορφη νεράιδα, η Βασίλισσα του Χιονιού. Πολλοί άνθρωποι σκαρφαλώναν στις κορυφές για να τη θαυμάσουν και όσοι την έβλεπαν την ερωτευόντουσταν παράφορα.
Κάθε άνδρας θα έδινε οτιδήποτε, ακόμη και τη ζωή του, για να τη νυμφευθεί. Και πράγματι, οι ζωές τους ήταν αυτό που έδιναν. Γιατί η Μοίρα είχε αποφασίσει πως κανένας θνητός δε θα νυμφευόταν ποτέ τη Βασίλισσα του Χιονιού. Παρ' όλα αυτα, πολλές γενναίες ψυχές έκαναν ότι μπορούσαν για να την πλησιάσουν, ελπίζοντας πάντα να τη μεταπείσουν.

Επιτρεπόταν στον καθένα που κατόρθωνε να φτάσει ως εκεί, να επισκεφθεί το μεγάλο παλάτι από πάγο με την κρυστάλλινη οροφή όπου βρισκόταν ο θρόνος της Βασίλισσας. Όμως τη στιγμή που θα εξομολογούταν τον έρωτα του και θα ζητούσε το χέρι της, χιλιάδες ξωτικά εμφανιζόντουσταν και τον άρπαζαν και τον πετούσαν πέρα από τους βράχους σε απύθμενες αβύσσους.

Δίχως την παραμικρή συγκίνηση, η Βασίλισσα θα παρακολουθούσε τη σκηνή, η από πάγο καρδιά της ήταν ανίκανη να νιώσει οτιδήποτε. Ο θρύλος του κρυστάλλινου παλατιού και της πανέμορφης άκαρδης Βασίλισσας εξαπλώθηκε μέχρι την πιο μακρινή κοιλάδα των Άλπεων, εκεί όπου έμενε ένας γενναίος κυνηγός. Γοητευμένος από το θρύλο, αποφάσισε να κινήσει και να δοκιμάσει την τύχη του. Αφήνοντας την κοιλάδα του, ταξίδευε για ημέρες μέσα στα βουνά και στα χιόνια αψηφόντας τον παγωμένο αέρα που λυσσομανούσε στις Άλπεις.

Πολλές φορές ένιωθε πως είχε χαθεί, όμως η σκέψη της πανέμορφης Βασίλισσας του Χιονιού του έδινε δύναμη ώστε να συνεχίζει την αναζήτησή του. Τελικά, μετά από πολλές ημέρες αναρρίχησης στα βουνά, είδε μπροστά του να αστράφτει κάτω από τον ήλιο το παλάτι του πάγου.

Μαζεύοντας όλο του το θάρρος, εισήλθε στο Δωμάτιο του Θρόνου. Αλλά μόλις είδε τη Βασίλισσα του Χιονιού, εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από την ομορφιά της που δεν μπόρεσε να αρθρώσει λέξη. Σαστισμένος και από ντροπή δεν τολμούσε να ανοίξει το στόμα του. Από θαυμασμό γονάτισε μπροστά στη Βασίλισσα για ώρες δίχως να μιλήσει. Η Βασίλισσα τον κοιτούσε σιωπηλά, σκεπτόμενη πως αφού δεν είχε ζητήσει το χέρι της ακόμη δεν υπήρχε λόγος να καλέσει τα ξωτικά.

Ξαφνικά, προς μεγάλη της έκπληξη, ανακάλυψε πως οι τρόποι του είχαν αγίξει την καρδιά της. Συνειδητοποίησε πως είχε αρχίσει να νιώθει μια κάποια τρυφερότητα για αυτόν το νεαρό. Ο χρόνος κυλούσε και η Βασίλισσα του Χιονιού δεν τολμούσε να παραδεχτεί ούτε καν στον ίδιο της τον εαυτό, πως αλήθεια θα ήθελε να παντρευτεί αυτόν το νεαρό.

Εν τω μεταξύ, τα ξωτικά παρακολουθούσαν την Κυρία τους. Στην αρχή τους προκάλεσε έκπληξη, μετά όμως άρχισαν να αναστατώνονται ολοένα και περισσότερο. Γιατί δικαίως φοβόντουσταν ότι η Βασίλισσά τους πιθανότατα ήταν έτοιμη να παραβιάσει το Νόμο και να προκαλέσει επάνω σε όλους την οργή της Μοίρας.

Βλέποντας πως η Βασίλισσα αργούσε να δώσει τη διαταγή για να ξεφορτωθούνε αυτόν τον επισκέπτη της, τα ξωτικά αποφασίσανε να πάρουν αυτά πρωτοβουλία. Ένα βράδυ, καθώς άρχιζε να σουρουπώνει, ξεγλυστρίσανε μέσα από τις ρωγμές των βράχων και συγκεντρώθηκαν γύρω από το νεαρό κυνηγό. Και τότε τον αρπάξαν και τον εκσφενδόνισαν στην άβυσσο. Η Βασίλισσα του Χιονιού παρακολούθησε ολόκληρη τη σκηνή από το παράθυρό της, μα τίποτα δεν μπορούσε να κάνει για να τα σταματήσει. Όμως, η παγωμένη καρδιά της πανέμορφης σκληρής νεράιδας έλιωσε.

Ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι της, το πρώτο και μοναδικό της δάκρυ ως τότε. Και το δάκρυ της Βασίλισσας του Χιονιού έπεσε επάνω σε μια πέτρα και εκεί μεταμορφώθηκε σε ένα μικροσκοπικό ασημόλευκο άστρο.

Αυτό ήταν το πρώτο Edelweiss... το λουλούδι που αναπτύσσεται μονάχα στις υψηλότερες, πιο απόκρημνες και απόμερες κορυφές, στην άκρη της αβύσσου...

Η Πόλη Σε Τρικυμία

ΑΛΚΑΙΟΣ

(Γεννημένος περίπου το 620 π.χ., αριστοκρατικής καταγωγής λυρικός ποιητής της Λέσβου.)

Η Πόλη Σε Τρικυμία

Δεν καταλαβαίνω τη φουρτούνα των ανέμων

ένα κύμα κυλάει απ' εδώ,

το άλλο από κει, κι εμείς

μεταφερόμαστε στο μέσον με το μαύρο πλοίο

και ταλαιπωρούμαστε πολύ από τη μεγάλη τρικυμία,

γιατί το νερό κατακλύζει τη βάση του ιστού

κι όλο το πανί είναι πια ξεσχισμένο

και μεγάλα κουρέλια κρέμονται σ' αυτό,

τα σχοινιά είναι χαλαρά...

Ο Βασιλιάς με τα Κίτρινα

Η ΜΑΣΚΑ

ΚΑΜΙΛΑ: Κι εσείς, κύριε, οφείλετε να βγάλετε τη μάσκα.
ΞΕΝΟΣ: Ναι;
ΚΑΣΙΛΝΤΑ: Ναι, είναι ώρα. Όλοι βγάλαμε τα προσωπεία μας εκτός από εσάς.
ΞΕΝΟΣ: Δε φοράω μάσκα.
ΚΑΜΙΛΑ: (Τρομοκρατημένη, πλάι στην Κασίλντα). Δε φοράτε μάσκα; Δε φοράτε μάσκα!

ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ

Είπε χαμογελώντας: "Αναζήτησε την σε όλο τον κόσμο".

Είπα, "Γιατί μου μιλάς για τον κόσμο; Ο κόσμος μου είναι εδώ, ανάμεσα σ' αυτούς τους τοίχους και τα τζάμια της οροφής που μας σκεπάζει. Εδώ, ανάμεσα σ' επίχρυσες καράφες και άρματα θαμπά, στολισμένα με πετράδια, σε αμαυρωμένες κορνίζες και καμβάδες, σε μαύρα σεντούκια και καρέκλες με πλάτες ψηλές, παράξενα σκαλίσματα και χρυσογάλανους λεκέδες".

"Ποιά περιμένεις; Είπε εκείνος κι εγώ του απάντησα, "Όταν έρθει, θα την γνωρίσω".

Στο τζάκι μου μια πύρινη γλώσσα ψυθίριζε μυστικά στις λευκές στάχτες. Κάτω στο δρόμο άκουσα βήματα, μια φωνή κι ένα τραγούδι.

"Ποιά περιμένεις λοιπόν;", μου είπε και του απάντησα, "Θα την γνωρίσω".

Βήματα, μια φωνή κι ένα τραγούδι κάτω στο δρόμο, γνώρισα το τραγούδι, όχι όμως τα βήματα ούτε τη φωνή.

"Ανόητε!" φώναξε, "το τραγούδι είναι το ίδιο, η φωνή όμως και τα βήματα απλώς έχουν αλλάξει με τα χρόνια!"

Στο τζάκι μια πύρινη γλώσσα ψυθίρισε πάνω από τις λευκές στάχτες: "Μην περιμένεις άλλο, περάσαν τα βήματα και η φωνή κάτω στο δρόμο".

Αυτός είπε τότε χαμογελώντας: "Ποιά περιμένεις; Αναζήτησε την σε όλο τον κόσμο!"

Αποκρίθηκα, "Ο κόσμος μου είναι εδώ, ανάμεσα σ' αυτούς τους τοίχους και τα τζάμια της οροφής που μας σκεπάζει. Εδώ, ανάμεσα σ' επίχρυσες καράφες και άρματα θαμπά, στολισμένα με πετράδια, σε αμαυρωμένες κορνίζες και καμβάδες, σε μαύρα σεντούκια και καρέκλες με πλάτες ψηλές, παράξενα σκαλίσματα και χρυσογάλανους λεκέδες".

ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ

Έφτασα στη γέφυρα που λίγοι την περνούν.

"Πέρνα!" φώναξε ο φύλακας, μα εγώ είπα γελώντας, "Έχω χρόνο". Κι αυτός χαμογέλασε και έκλεισε τις πύλες.

Στη γέφυρα που λίγοι την περνούν έφτασαν νέοι και γέροι. Όλοι απορρίφτηκαν. Εγώ στεκόμουν άσκοπα και τους μετρούσα, ώσπου, κουρασμένος από το θόρυβο και τους θρήνους τους, έφτασα πάλι στη γέφυρα που λίγοι την περνούν.

Το πλήθος γύρω από τις πύλες έσκουξε, "Άργησε πολύ να έρθει!" Μα εγώ είπα γελώντας, "Έχω χρόνο".

"Πέρνα!" φώναξε ο φύλακας καθώς έμπαινα, μετά χαμογέλασε και έκλεισε τις πύλες.

Ο ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΟΣ

"Ήταν όμορφη;" ρώτησα, μα αυτός κάγχασε μονάχα κι άκουσε τα κουδούνια του σκούφου του που αντηχούσαν.

"Τον μαχαίρωσαν", είπε κρυφογελώντας. "Σκέψου το μακρύ ταξίδι, τους κινδύνους της ημέρας, τους τρόμους της νύχτας! Σκέψου πώς περιπλανήθηκε, για χάρη της, τον ένα χρόνο μετά τον άλλο, σε χώρες εχθρικές, ενώ λαχταρούσε γνωστούς και συγγενείς, ενώ λαχταρούσε εκείνην!"

"Τον μαχαίρωσαν", είπε κρυφογελώντας κι άκουσε τα κουδούνια του σκούφου του που αντηχούσαν.

"Ήταν όμορφη;" ρώτησα, μα αυτός γρύλισε μονάχα, μουρμουρίζοντας στα κουδούνια του σκούφου του που αντηχούσαν.

"Στην πύλη αυτήν τον φίλησε", είπε κρυφογελώντας, "μα στη σάλα το καλώς ήρθες του αδερφού άγγιξε την καρδιά του".

"Ήταν όμορφη;" ρώτησα.

"Τον μαχαίρωσαν", κάγχασε. "Σκέψου το μακρύ ταξίδι, τους κινδύνους της ημέρας, τους τρόμους της νύχτας! Σκέψου πώς περιπλανήθηκε, για χάρη της, τον ένα χρόνο μετά τον άλλο, σε χώρες εχθρικές, ενώ λαχταρούσε γνωστούς και συγγενείς, ενώ λαχταρούσε εκείνην!"

"Στην πύλη αυτήν τον φίλησε, μα στη σάλα το καλώς ήρθες του αδερφού άγγξε την καρδιά του".

"Ήταν όμορφη;" ρώτησα. Μα αυτός γρύλισε μονάχα κι άκουσε τα κουδούνια του σκούφου του που αντηχούσαν.

Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

"Αν είναι αλήθεια πως αγαπάς", είπε η Αγάπη, "τότε μη περιμένεις άλλο. Δώσ' της αυτά τα κοσμήματα που θα την ατιμάσουν κι έτσι θα ατιμαστείς κι εσύ που αγαπάς μιαν ατιμασμένη. Αν είναι αλήθεια πως αγαπάς", είπε η Αγάπη, "τότε μη περιμένεις άλλο".

Πήρα τα κοσμήματα και πήγα να την βρω, μα εκείνη τα ποδοπάτησε και είπε με λυγμούς: "Μάθε με να περιμένω. Σ' αγαπώ!"

"Τότε περίμενε, αν είναι αλήθεια", είπε η Αγάπη.

---------------------------------------------------

Robert W. Chambers: "Ο Βασιλιάς Με Τα Κίτρινα"

Χαρτοπετσέτες ΙΙ

Bienvenue A L' Enfer

Μεταλλικό δέντρο, θαρρώ πως ήταν ιτιά. Ή μήπως λεοντόπευκο; Άσχετο γιατί οι πόρνες του Μπωντλαίρ (όπως έλεγε και ο Πάουντ) τρέμαν στο άκουγμα του ψιθύρου του ανέμου της ανήκεστου βλάβης του μηχανοστασίου του μαύρου ατσάλινου εκκρεμούς. Και τότε!... και τότε...τότε...τίποτα. Πλούσια χρώματα, βαφές πλαστικές, ήρθε το Πάσχα και τα Χριστούγεννα και ο Αη Βασίλης με τα δώρα σε κάμπριο τρένο και οι ράγες τρίζανε βββββββουουουουουουουουου και να ο άνεμος κόβει βόλτες στα κλαδια και τα μαστιγώνει και το τρένο πλέκει την προίκα του και μια πριγκήπισα φυλακισμένη στο κάστρο του διαβόλου να περιμένει τον εξολοθρευτή των δράκων, τον τιμωρό της κάμπιας, τον βάρδο της νύχτας να την σώσει από τα βεντουζένια λάγνα πλοκάμια του καρχαρία που αστράφτουν σαν κίτρινες σκιές στο σεληνόφως. Και ακόμα εκεί είναι, η ψείρα στην λεοντή του Ηρακλή και όμως θα ρίξω σκέφτομαι μια μέρα ένα βαλς, ένα αστρικό τανγκό και τα ματια σου πριγκήπισα τα ματια αυτά υγρά αστράφτουν σαν ντισκομπάλες κάτω από το σκοτεινό σου τρίχωμα, το συρμάτινο σου τρίχωμα, κάθε τρίχα και μια θηλειά, ξυραφένια, που λαιμούς κόβει, το αίμα τρέχει, ποτάμι, γκουχου γκουχου, πως βήχουν οι γρύλλοι οταν καβαλανε ελεφαντες; Κάπως έτσι. Και το σούρουπο ήρθε, μετά έρχεται και ο αιώνας, τελειώνει ο αιώνας, στην άκρη του κόσμου, ζεστό κρασί και κρύα μήλα, πως βρεθηκαμε σε αυτές τις εσχατιές όπου γυρίνοι παίζουν φλιππερ; Και τι κάνει τις μέλισσες να βουίζουν, τι είναι αυτό που κάνει το γέρικο λιοντάρι να βρυχάται καθώς υαίνες το κατασπαράζουν; Ακούς; Ακούς; Χορδές από το λαμπερό της τρίχωμα. Και τελικά αρχίζω να το σκέφτομαι σοβαρά,καθισμένος όπως είμαι σε ένα βαγόνι-μπανιέρα του κάμπριο τρένου στο μεταλλικό δέντρο στην άκρη του κόσμου στο άσπιλο λευκό της δέρμα που πια είναι χωρίς τρίχωμα. Ναι! Εκεί! Εκεί τελικά το σκέφτομαι πολύ σοβαρά. Θα πιω έναν καφέ.

...

...















...

Louis-Ferdinand Céline 1947

Έχω λάβει τρία μικρά φέρετρα, δέκα επιστολές που αναγγέλουν το θάνατό μου, τουλάχιστον είκοσι απειλητικές επιστολές, δύο ξυράφια, μια μικρή εγγλέζικη χειροβομβίδα και πενήντα γραμμάρια υδροκυάνιου… με θεωρούν ήδη χαμένο στις σκιές… Όλα σ' αυτήν τη νύχτα που πέφτει με μιλάνε για το θανάτου μου, το έναστρο μπλε εκεί επάνω από το Sacre-Couer, γίνεται μωβ και μετά σκοτεινό, σκοτεινό… Τα πάντα τελειώσαν για μένα, για τους δύο μας, Lucette… Ότι έχει απομείνει για μας είναι εκείνο το χάσμα εκεί έξω, πέρα από την αίθουσα μπροστά από το παράθυρο, αυτή η τεράστια κοιλάδα, όλο το Παρίσι εκατομμύρια και εκατομμύρια ποιός-ξέρει-τι εκδικήσεων, στέγες που απλώνονται παντοτινά, αιχμηρές, κοφτερές, φοβερές, γεμάτες με ανθρώπους που μας μισούν… Το απέραντο χάσμα είναι εκεί για τους δύο μας… ολόκληρος ο κόσμος μας οδηγεί εκεί… ολόκληρος ο κόσμος με κομμένη την ανάσα του, ζουν μόνο για το θάνατό μας, τα βασανιστήριά μας, εκεί κάτω από εκείνες τις στέγες που γίνονται μπλε, αμυδρές, σκοτεινές, χιλιάδες και χιλιάδες κόλπα, κακόβουλα σπίτια, ακόμα διακριτικά μέχρι τώρα, ψιθυρίζουν… εκατομμύρια ανθρώπων που αναμένουν τη χαρά τους… η ημέρα της επαγγελίας…

Κάθε λέξη στο ραδιόφωνο του Λονδίνου είναι και μία απειλή, στο Μπραζαβίλ οι υπαινιγμοί είναι πιο συγκεκριμένοι, ανακοινώνουν "λίστες", όλες οι φραγμένες από σκατά ψυχές κοχλάζουν με όλη τους την κακία, το φθόνο, με έντονη επιθυμία, τα σκατό ξεπετάγεται από εκατομμύρια καρδιές, όλη η σεμνότητα αφημένη κατά μέρος, κάθε φραγμός έχει σπάσει, εκατομμύρια και εκατομμύρια δολοφόνων, κανιβάλων, ουρλιάζουν ενστικτωδώς κάθε νύχτα, θέλουν να πιούν το αίμα μας, πρέπει να το κάνουν, αυτό απαιτεί Η Πατρίς.

Ambrose Bierce

Ο άνθρωπος έχει πεθάνει εδώ

και πολλά χρόνια σε κάθε ζώνη,

Όλοι οι άγγελοι έχουν πάει σε τάφους άγνωστους,

Κι οι διάβολοι κι αυτοί κρυώνουν τελικά

Και ο Θεός νεκρός στον τεράστιο

λευκό θρόνο μπροστά

Χαρτοπετσέτες

Kaliya-Daman

Το ερπετό Kaliya είχε καταλάβει τoν ποταμό Yamuna.Δηλητηρίασε τα νερά του, αποξήρανε όλα τα κοντινά δάση με την δηλητηριώδη ανάσα του. Ο Krishna πήδηξε στο νερό για να σκοτώσει το ερπετό. Με τις ουράνιες δυνάμεις του υπέταξε το naga Kaliya και ετοιμάστηκε να το σκοτώσει. Εξαιτίας όμως των ικεσιών των συζύγων του Kaliya του χάρισε τη ζωή, απαιτώντας όμως να φύγουν όλοι τους από τον ποταμό. Έτσι αποχώρησαν και η ζωή ξαναγύρισε στον ποταμό. O Kaliya είχε 101 κεφάλια, και όταν κάποιο από αυτά δεν υπέκυπτε, ο 'Αρχων Shri Krishna, αυτός που επιβάλλει την τιμωρία στους σκληρότερους παρανόμους, το συνέθλιβε αυτό το επίμονο κεφάλι με το ισχυρό χτύπημα των ποδιών Του. Κατόπιν, καθώς ο Kaliya είχε αρχίσει να έχει σπασμούς θανάτου περιέστρεφε τα κεφάλια του ξερνώντας φοβερό αίμα από τα στόματα και τα ρουθούνια του. Το ερπετό έτσι βίωνε απέραντο πόνο και δυστυχία.

Δακρύζοντας δηλητήρια, ο Kaliya, τολμούσε περιστασιακά να υψώσει ένα από τα κεφάλια του, το οποίο θα ανάσανε βαριά και με θυμό. Τότε ο Άρχων θα χόρευε επάνω του και θα το κατανικούσε αναγκάζοντας το να υποκύψει κάτω από το πόδι Του...Ο Άρχων Krishna με τον θαυμάσιο, πανίσχυρο χορό του ποδοπάτησε και έσπασε όλες τις χίλιες κουκούλες του Kaliya. Έπειτα το ερπετό, ενώ συνεχώς από τα στόματα του ξερνούσε αίμα, τελικά αναγνώρισε τον Sri Krishna σαν το αιώνιο Πρόσωπο του Θείου, τον ανώτατο κύριο όλων των κινούμενων και ακίνητων όντων, Sri Narayana.

Śrīmad Bhāgavatam

Intentio, Intentum και Dasein

Intentio σημαίνει σύμφωνα με το λεξιλογικό της νόημα: διευθύνεσθαι-προς. Κάθε βίωμα, κάθε ψυχική συμπεριφορά, διευθύνεται προς κάτι. Το παριστάνειν είναι παριστάνειν κάτι, ενθύμηση είναι ενθύμηση τινός, κρίνειν είναι κρίνειν επί τινός, εικάζειν , αναμένειν, ελπίζειν, αγαπάν, μισείν - πάντα σε σχέση με κάτι.

Οι συμπεριφορές έχουν τη δομή του διευθύνεσαι-προς, του προσανατολίζεσθαι-προς...Κάθε συμπεριφορά είναι ένα συμπεριφέρεσθαι-προς, η αντίληψη είναι ένα αντιλαμβάνεσθαι-κάτι. Αυτό το συμπεριφέρεσθαι-προς το δηλώνουμε, στο στενό του νόημα, ως αποβλέπειν ή ως intentio. Κάθε συμπεριφέρεσθαι-προς και κάθε διευθύνεσθαι-προς έχει το δικό του ιδιαίτερο προς-το-οποίο του συμπεριφέρεσθαι και το προς-το-οποίο του διευθύνεσθαι. Αυτό το προς-το-οποίο του συμπεριφέρεσθαι και το προς-το-οποίο του διευθύνεσθαι, που ανήκουν στην απόβλεψη, τα δηλώνουμε ως intentum.

Η αποβλεπτικότητα περιλαμβάνει και τα δυο στοιχεία, την intentio και το intentum, στην ακόμα μέχρι τώρα σκοτεινή ενότητα τους. Αυτά τα δύο στοιχεία είναι διαφορετικά για κάθε συμπεριφορά: Το διάφορον της intentio και συνεπώς του intentum συγκροτεί ακριβώς το διάφορον των τρόπων συμπεριφοράς μεταξύ τους. Αυτοί οι τρόποι είναι ως προς την εκάστοτε αποβλεπτικότητά τους διάφοροι.

Το αντιλαμβάνεσθαι είναι το ελευθεροποιό επιτρέπειν τη συνάντηση παρευρισκόμενων όντων. Το υπερβαίνειν είναι ένα αποκαλύπτειν. Το Dasein υπάρχει ως αποκαλύπτον. Η αποκαλυπτότητα του παρευρισκόμενου όντος είναι αυτό που καθιστά δυνατή την ελευθέρωση του ως ενός συναντούμενου όντος. Η αντιληπτότητα, δηλαδή η ειδική ελευθέρωση ενός όντος στην αντίληψη, αποτελεί μια τροπικότητα της αποκαλυπτότητας εν γένει.

Martin Heidegger

Πόλεμος

Το ερώτημα αν ποτέ θα είναι δυνατή η επίτευξη της παγκόσμιας ειρήνης μπορεί να απαντηθεί μονάχα από κάποιον εξοικειωμένο με την ιστορία. Εξοικείωση με την ιστορία, όμως, σημαίνει γνώση των ανθρωπίνων όντων όπως ήταν και όπως πάντα θα είναι. Υπάρχει μια τεράστια διαφορά, που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα κατανοήσουν ποτέ, μεταξύ της εξέτασης της ιστορίας όπως θα εξελιχθεί και της εξέτασης της όπως κάποιος θα επιθυμούσε να εξελιχθεί. Η ειρήνη είναι μια επιθυμία, ο πόλεμος ένα γεγονός, και η ιστορία δεν έχει επιδείξει ποτέ προσοχή στις ανθρώπινες επιθυμίες και ιδανικά.
Η ζωή είναι ένας αγώνας που περιλαμβάνει φυτά, ζώα και ανθρώπους. Είναι ένας αγώνας μεταξύ ατόμων, κοινωνικών τάξεων, λαών και εθνών, και μπορεί να λάβει την μορφή του οικονομικού, κοινωνικού, πολιτικού και στρατιωτικού ανταγωνισμού. Είναι ένας αγώνας για την απόκτηση δύναμης που θα κάνει την θέληση κάποιου να κυριαρχήσει, που θα εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημα κάποιου άλλου, ή που θα ισχυροποιήσει την άποψη κάποιου για το τι είναι σωστό και δίκαιο. Όταν τα υπόλοιπα μέσα αποτυγχάνουν, επανειλημμένα λαμβάνεται η προσφυγή στο τελικό υπέρτατο μέσο: στη βία. Ένα άτομο που καταφεύγει στη βία μπορεί να χαρακτηριστεί ως εγκληματίας, μια τάξη μπορεί να αποκαλεσθεί επαναστατική ή προδοτική, ένας λαός αιμοδιψής. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τα γεγονότα...
Oswald Spengler

Kali Yuga

Όλα τα ανθρώπινα όντα θα είναι ανήλεα, άθεοι με σκληρή γλώσσα. Στο τέλος της Kali Yuga, δώδεκα λαμπεροί ήλιοι που φέρνουν μεγάλη θερμότητα η οποία ακολουθείται από χειμαρρώδη βροχή, θα καταστρέψουν την ανθρωπότητα καθώς κι όλα τα υπόλοιπα πλάσματα. Ω βασιλιά του Vraja, η Γη θα υπάρχει μόνο κατ' όνομα. Όταν η Kali Yuga τελειώσει η Γη θα αποκατασταθεί. Όταν σταματήσουν οι βροχές η Satya Yuga θα αρχίσει πάλι.

Brahma Vaivarta Purana 62-64

Και όπως έχει ορίσει ο Χρόνος, ένας Brahmana με το όνομα Κάλκι θα γεννηθεί. Και θα δοξάσει Τον Βισνού και θα είναι κάτοχος μεγάλης ενέργειας, μεγάλης ευφυϊας και μεγάλης ανδρείας. Και θα γεννηθεί σε μία πόλη που ονομάζεται Sambhala μέσα σε μια ευνοημένη οικογένεια Βραχμάνων...Και θα είναι ο βασιλεύς των βασιλέων, και πάντα νικηφόρος με τη δύναμη της αρετής. Και θα αποκαταστήσει την τάξη σε αυτόν τον συσωρευμένο με πλάσματα κόσμο που βρίσκεται σε αντίφαση με την πορεία του. Και αυτός ο αστραποφόρος Brahmana πανίσχυρης διάνοιας, έχοντας εμφανιστεί, θα καταστρέψει όλα τα πράγματα. Και θα είναι ο Καταστροφέας των πάντων, και θα εγκαινιάσει μια νέα Yuga. Και περιστοιχισμένος από τους Brahmanas, ο Brahmana αυτός θα εξολοθρεύσει όλους τους mlecchas όπου κι αν αυτά τα ρηχά και αξιοκαταθρήνητα άτομα αναζητήσουν καταφύγιο.

Mahabharata, Vana Parva, Markandeya-Samasya Parva

Τον καιρό που η εποχή της Kali Yuga θα πλησίαζει προς το τέλος της, τα σώματα όλων των πλασμάτων θα μειωθούν κατά πολύ σε μέγεθος και οι θρησκευτικές αρχές και οι ακόλουθοι του varnasrama θα καταστραφούν. Το μονοπάτι των Βεδων θα λησμονηθεί εντελώς στην ανθρώπινη κοινωνία και η αποκαλούμενη θρησκεία τις περισσότερες φορές θα είναι αθεϊστικη. Οι βασιλείς θα είναι συνήθως κλέφτες, οι ασχολίες των ανθρώπων θα είναι η κλεψιά, το ψέμα και η αναίτια βία, και όλες οι κοινωνικές τάξεις θα υποπέσουν στο χαμηλότερο επίπεδο των sudras......Αυτή την εποχή, η Υπέρτατη Προσωπικότητα Του Θείου θα εμφανιστεί στη γη. Ενεργώντας με τη δύναμη της αγνής πνευματικής αγαθότητος, θα διασώσει την παντοτινή θρησκεία.Ο Άρχων Βισνού, η Υπέρτατη Προσωπικότητα Του Θείου, ο πνευματικός κύριος όλων των κινούμενων και μη κινούμενων ζωντανών όντων, και η Υπέρτατη Ψυχή όλων, γεννιέται για να προστατέψει τις αρχές της θρησκείας και για να ανακουφίσει τους αφοσιωμένους άγιους Του από τις επιπτώσεις της υλικής εργασίας.Ο Άρχων Κάλκι θα εμφανιστεί στον οίκο του πιό διαπρεπή βραχμάνου του χωριού Sambhala, η μεγάλη ψυχή Visnuyasa.Ο 'Αρχων Κάλκι, ο Άρχων του σύμπαντος, θα καβαλήσει το ταχυ Του άλογο Devadatta, και με ξίφος στο χέρι, θα ταξιδέψει ολόγυρα στη γη εκθέτωντας τους οκτώ απόκρυφους θησαυρούς Του και τις οκτώ μοναδικές ιδιότητες του Θείου. Επιδεικνύοντας την απαράμιλη λαμπρότητα Του και εφορμόντας με μεγάλη ταχύτητα, θα σκοτωσει κατά εκατομμύρια αυτούς τους κλέφτες που τόλμησαν να ντυθούν ως βασιλείς....Όταν ο Υπέρτατος Άρχων θα έχει εμφανιστεί στη Γη ως Κάλκι, ο προασπιστής της θρησκείας, η Satya Yuga θα ξεκινήσει, και η ανθρώπινη κοινωνία θα φέρει τους απογόνους της στον τρόπο του καλού.

Srimad Bhagavatam

Τι είναι Όλον, αυτό είναι Όλον, ότι έχει βγεί από το όλον είναι επίσης όλον. Όταν το όλον αφαιρείται από το όλον, το όλον παραμένει ακόμη όλον.

Ramayana

Vladimir Mayakovsky

Περασμένη μία. Θα πρέπει να 'χετε πάει για ύπνο

Ο Γαλαξίας ασημένιος κυλά μεσ' στη νύχτα.

Δεν βιάζομαι, με αστραπιαία τηλεγραφήματα

Δεν σκοπεύω να σας ξυπνήσω ή να σας ενοχλήσω.

Και, όπως λένε, το επεισόδιο θεωρείται λήξαν.

Της Αγάπης η βάρκα τσακίστηκε στην καθημερινότητα.

Τώρα εσείς κι εγώ είμαστε πάτσι. Γιατί να ενοχλούμαστε λοιπόν

Να εξισορροπήσουμε αμοιβαίες θλίψεις, πόνους και σπαραγμούς.

Κρατήστε αυτό που ήρεμα εγκαθίσταται στον κόσμο.

Η νύχτα τυλίγει τον ουρανό αποτίοντας τιμές στα άστρα.

Σε ώρες σαν κι αυτές, αντιλαμβάνεται κανείς

Τις εποχές, την ιστορία, την δημιουργία ολάκερη.

Hanns Johst

Αυτό είναι βέβαιο! Το συρματόπλεγμα είναι συρματόπλεγμα! Γνωρίζω σε τι είμαι ενάντια... Δεν υπάρχει ρόδο δίχως αγκάθι!... Και το τελευταίο πράγμα που θα υπερασπιζόμουν είναι ιδέες που θέλουν να με κάνουν καλύτερο! Γνωρίζω αυτές τις αηδίες από το '18... αδελφότης, ισότης..., ελευθερία..., ομορφιά και αξιοπρέπεια! Πάντα κάποιος πρέπει να χρησιμοποιεί το σωστό δόλωμα. Και ύστερα, βρίσκεσαι στη μέση μιας συζήτησης και λένε: Ψηλά τα χέρια! Είσαι αφοπλισμένος..., δημοκρατικά ψηφοφορικά γουρούνια! - Όχι, άσ' τους με την όλη ιδεολογική σούπα τους να κρατηθούν σε μια ασφαλή απόσταση... Εγώ πυροβολώ με αληθινά πυρά! Όταν ακούω την λέξη κουλτούρα..., απασφαλίζω το περίστροφό μου!
"Schlageter"

Canis Lupus Familiaris

EZRA POUND - MEDITATIO

Όταν εξετάζω προσεχτικά τις περίεργες συνήθειες των σκυλιών,

αναγκάζομαι να συμπεράνω

ότι ο άνθρωπος είναι το ανώτερο ζώον.

Όταν εξετάζω τις περίεργες συνήθειες του ανθρώπου,

ομολογώ, φίλε μου, ότι τα χάνω.

La Folie Verte

Ζωή χωρίς αψέντι; Δεν μπορώ να την φανταστώ! Για μένα θα ήταν αδύνατο! Θα απαγχονιζόμουν, πνιγόμουν ή θα πυροβολούσα τον εαυτό μου πέρα από κάθε όριο, από καθαρή οργή για την συνεχή σκληρότητα και αδικία του κόσμου - αλλά με το θείο νέκταρ του Ολύμπου μπορώ να αρνηθώ την κακοτυχία και να καγχάσω απέναντι στην ένδεια, σαν αυτές να ήταν οι πιο ασήμαντες παλιατζούρες! Ελάτε! - Στην υγειά σας, γενναίοι μου! Πιείτε μαζί μου!
Μαrie Corelli

Charles Cros

Με Λουλούδια, και με Γυναίκες

Με Λουλούδια, και με Γυναίκες,

Με Αψέντι, και μ' αυτήν την Φωτιά,

Μπορούμε για λίγο να εκτραπούμε,

Να παίξουμε τον ρόλο μας σε κάποιο δράμα.

Αψέντι, ένα χειμωνιάτικο απόγευμα,

Φωτίζει πράσινη την καπνιασμένη ψυχή.

Και Λουλούδια, στην αγαπημένη,

Ευωδιάζουν πριν την καθαρή Φωτιά.

Αργότερα, τα φιλιά χάνουν τη γοητεία τους,

Έχοντας διαρκέσει αρκετές εποχές.

Και ύστερα απ' αμοιβαίες προδοσίες,

Μια μέρα χωρίζουμε δίχως ένα δάκρυ.

Καίμε γράμματα και ανθοδέσμες,

Και το κιόσκι μας παίρνει η φωτιά.

Και αν η θλιβερή ζωή διασώζεται,

Υπάρχει ακόμη το Αψέντι και οι λόξιγκές του.

Τα πορτραίτα καταβροχθίζονται απ' τις φλόγες,

Καμμένα δάχτυλα τρέμουν.

Πεθαίνουμε από ύπνο μακρύ,

Με Λουλούδια, και με Γυναίκες.

...και καθώς πίνω, ονειρεύομαι. Όχι ανόητα πράγματα. Όχι! Όχι θαμπούς Αγίους και ήρεμα τοπία στον ουρανό και σεμνότυφες κόρες που προκαλούν πλήξη. Αλλά Βάκχους που ακτινοβολούν, γυμνές νύμφες σ' έναν κολασμένο χορό, αστραφτερούς χειμάρους και εκθαμβωτικές βουνοκορφές, καταιγίδα και τρόμο, αστραπή και βροχή, ίπποι να καλπάζουν, σημαίες να κυματίζουν, στρατοί να παρελαύνουν, βιασύνη και ταραχές και σύγχυση και θάνατο!
Marie Corelli

Μετά το πρώτο ποτήρι, βλέπεις τα πράγματα όπως θα επιθυμούσες να είναι. Μετά το δεύτερο, βέπεις τα πράγματα όπως δεν είναι. Τελικά, βλέπεις τα πράγματα όπως είναι στην πραγματικότητα, κι αυτό είναι το πιο φρικιαστικό πράγμα στον κόσμο.

Oscar Wilde

Jack London

Είμαι ένας αντιδραστικός, τόσο αντιδραστικός, ώστε η θέση μου είναι ακατανόητη σε σας που ζείτε σε ένα καλυμμένο ψέμμα κοινωνικής οργάνωσης και που η όραση της δεν είναι τόσο έντονη για να τρυπήσει αυτό το κάλυμμα. Θέλετε να πιστέψουν οι άλλοι ότι εσείς πιστεύετε στην διατήρηση της δύναμης και στην κυριαρχία του δυνατού. Το πιστεύω. Όταν ήμουν λίγο νεότερος πίστευα στα ίδια. Αυτή είναι η διαφορά. Βλέπετε, οι ιδέες σας, καθώς και των δικών σας, με είχαν επηρεάσει. Αλλά οι έμποροι, μεγάλοι και μικροί, είναι άτολμοι κυβερνήτες, στην καλύτερη περίπτωση. Γρυλλίζουν και τρέχουν όλη μέρα στο κανάλι που θα τους φέρει το χρήμα κι εγώ έχω γυρίσει στην αριστοκρατία, παρακαλώ. Είμαι ο μόνος ατομικιστής μέσα σε τούτο το δωμάτιο. Δεν περιμένω τίποτα από το κράτος. Περιμένω μόνο από τον δυνατό άνθρωπο, τον καβαλάρη, να σώσει το κράτος από τη σαπίλα του.

"Μάρτιν Ήντεν"

Φωτιά

Πού είσαι;

Χάθηκες...

Υπήρξες ποτέ;

Πού βρίσκεσαι;

Σκοτάδι...

Μικρές απώλειες...

Μεγάλοι χαμοί...

Μικροί χαμοί...

Μεγάλες απώλειες...

ε...ε...ρημιά;

Πού βρίσκεσαι;

Αλίμονο...

...σαν στοιχειό...

Μάταιη η αναμονή;

Μάταιη η δράση;

Και ο χρόνος να κυλά...

...φυλακή...

Πού βρίσκεσαι;

...το σκοτάδι...

...δεν θα φύγει;

Μια αστραπή, μια αστραπή!

Πού;

Φωτιά μεγάλη!

ΖΩΗ!

Που βρίσκεσαι;

-Εκεί όπου το μίσος φωλιάζει

Εκεί όπου το μίσος φωλιάζει;

-Εκεί όπου το μίσος φωλιάζει

Martin Heidegger

Το Μονοπάτι

(Αναδημοσίευση από το πρώτο τεύχος του περιοδικού Έρημη Χώρα )

Διατρέχει την πεδιάδα από την πύλη του βασιλικού κήπου ως το Ehnried. Οι γέρικες φλαμουριές του κήπου το παρακολουθούν πάνω από τον τοίχο, είτε λαμπυρίζει ανάμεσα στη σοδειά που μεγαλώνει και τα λιβάδια που ξυπνούν την Άνοιξη, είτε εξαφανίζεται τα Χριστούγεννα κάτω από τις χιονοστιβάδες πίσω από τον παρακείμενο λόφο. Από τα χωράφια στρέφεται προς το δάσος. Προς τα εμπρός, στα όριά του χαιρετά μια ψηλή βελανιδιά, κάτω από την οποία βρίσκεται ένας άτεχνα πελεκημένος πάγκος.
Περιστασιακά στον πάγκο κείτονται κάποια από τα γραπτά των μεγάλων φιλοσόφων , τα οποία η αδεξιότητα ενός νεαρού αποπειράθηκε να αποκρυπτογραφήσει. Όποτε τα αινίγματα μπερδεύονταν μεταξύ τους και καμμία λύση δεν διαφαινόταν στον ορίζοντα, το Μονοπάτι βοήθησε, μιας και ήσυχα καθοδήγησε το βήμα σε μια πορεία μέσα από την αχανή έκταση του άγονου εδάφους.
Ξανά και ξανά, η σκέψη ακολουθεί τα ίδια αυτά γραπτά, ή κάνει τα δικά της βήματα πάνω στα χνάρια που αφήνει το Μονοπάτι διασχίζοντας την πεδιάδα. Το Μονοπάτι παραμένει τόσο κοντά στο βήμα του Φιλοσόφου όπως σε αυτό του αγρότη που περπατά προς τις θημωνιές του νωρίς το πρωί. Καθώς περνούν τα χρόνια για τον καθένα, όλο και πιο συχνά η βελανιδιά στο μονοπάτι του τον παρασύρει σε μια αναπόληση των πρώιμων έργων και των πρωτινών επιλογών του. Πότε πότε, όταν μια βελανιδιά έπεφτε από το χτύπημα ενός τσεκουριού στη μέση του δάσους, ο Πατέρας, διασχίζοντας δασοτόπια και ηλιόλουστα ξέφωτα, αναζητούσε το μέτρο που του αναλογούσε για το εργαστήριό του. Εδώ περνούσε την ώρα του, ανάμεσα στις ανάπαυλες απ' την εργασία του στο ρολόι και την καμπάνα του καμπαναριού, τα οποία διατηρούν την δική τους σχέση με τον χρόνο.

Από το φλοιό της βελανιδιάς, εντούτοις, τα αγόρια έφτιαχναν τα σκάφη τους που, εξοπλισμένα με πηδάλιο και δοιάκι, έπλεαν στο ρυάκι Metten ή στο πηγάδι του σχολείου. Τα παγκόσμια ταξίδια εκπλήρωναν εύκολα το στόχο τους και επέστρεφαν πάλι στην ακτή. Η ονειροπόληση σε τέτοια ταξίδια παρέμενε κρυμμένη σε μια μεγαλοπρέπεια παρελθούσα αλλά που ακόμη, μετά βίας, την βλέπεις να ενυπάρχει στα πάντα. Το μάτι και το χέρι της Μητέρας περιέβαλλε την αυτοκρατορία τους. Ήταν σαν η ανείπωτη φροντίδα της να πρόσεχε όλα τα όντα. Αυτά τα ταξίδια παιχνιδιού δεν ήξεραν ακόμα για περιπλανήσεις στις οποίες όλες οι ακτές παραμένουν πίσω. Στο μεταξύ, η σκληρότητα και η μυρωδιά του ξύλου της βελανιδιάς άρχισαν να εκφράζουν πιο ευδιάκριτα τη βραδύτητα και τη σταθερότητα με την οποία το δέντρο μεγαλώνει. Η ίδια η βελανιδιά είπε . "Σε ένα τέτοιο μεγάλωμα και μόνο θεμελιώνεται αυτό που διαρκεί και αποφέρει καρπούς" .Να μεγαλώνεις σημαίνει: να ανοίγεσαι στην έκταση των ουρανών καθώς ριζώνεις στο σκοτάδι της γης- ο,τιδήποτε αυθεντικό ευδοκιμεί μονάχα όταν ο άνθρωπος έχει και τα δύο αυτά στο σωστό μέτρο: είναι έτοιμος για την διεκδίκηση των υψηλότερων ουρανών και ευγενής στην προστασία της γης που τον στηρίζει. Ξανά και ξανά η βελανιδιά το λέει στο Μονοπάτι που σταθερά περνά σιμά της. Όλα όσων η ύπαρξη φανερώνεται γύρω από το Μονοπάτι , σωρεύονται, και για κάθε έναν που περπατά το Μονοπάτι, εκείνο φέρει το είναι του. Οι ίδιες πεδιάδες και τα λιβάδια ακολουθούν το Μονοπάτι κάθε εποχή και πλησιάζουν συνεχώς όλο και πιο κοντά του. Αν τα όρη των Άλπεων πάνω από το δάσος βυθίζονται στο απογευματινό λυκόφως, αν εκεί όπου το Μονοπάτι περνά κυματιστά πάνω από μια λοφώδη κορυφογραμμή ένας κορυδαλλός τραγουδά με όλη τη δύναμή του στο καλοκαιρινό πρωινό, αν ο άνεμος από την ανατολή βρυχάται πάνω από την περιοχή που βρίσκεται το πατρικό χωριό της Μητέρας, αν ένας υλοτόμος σέρνει το δεμάτι του στο τζάκι το σούρουπο, αν ένα κάρο θερισμού σέρνεται αργά, επιστρέφοντας στο σπίτι, μέσα στα αυλάκια του Μονοπατιού, αν τα παιδιά ξεριζώνουν τις πρώτες πασχαλίτσες στα ακρώρεια του λιβαδιού, αν μέρα τη μέρα η καταχνιά ρίχνει το σκοτάδι της και βαραίνει τα χωράφια, πάντοτε και παντού περιβάλλει το Μονοπάτι το μήνυμα του Όμοιου.

Το Όμοιο διαφυλάσσει αναλλοίωτο το μυστήριο του αμετάβλητου και του σπουδαίου. Αυτογενώς εμφωλεύει στους ανθρώπους, ωστόσο χρειάζεται μεγαλύτερο διάστημα για να αναπτυχθεί. Η άνθισή του κρύβεται στο ανεπιτήδευτο του Αναλλοίωτου. Η έκταση όλων των ανεπτυγμένων πραγμάτων που υπάρχουν γύρω από το Μονοπάτι στεγάζει τον κόσμο. Είναι μόνο στο άφατο της δικής του γλώσσας όπου, όπως λέει και ο δάσκαλος στα γράμματα και στη ζωή, Eckhart, ο Θεός είναι Θεός.
Μα το μήνυμα του Μονοπατιού εκφέρεται μόνο όσο υπάρχουν ανθρώπινα όντα που, γεννημένα στον αέρα του, δύνανται να το αφουγκραστούν. Είναι ακροατές της Προέλευσής τους, μα όχι υπηρέτες της δολοπλοκίας. Ο άνθρωπος επί ματαίω προσπαθεί να θέσει εν τάξει τον κόσμο με τα σχέδιά του, όταν δεν βρίσκεται σε αρμονία με το μήνυμα του Μονοπατιού. Ο κίνδυνος απειλεί τους ανθρώπους εκείνους του σήμερα που δεν αγρικούν την γλώσσα του. Έχουν αυτιά μόνο για τον θόρυβο των media, τον οποίον και σχεδόν θεωρούν ως την φωνή του Θεού. Έτσι ο άνθρωπος καταλήγει αποδιοργανωμένος και χωρίς πυξίδα. Στον αποδιοργανωμένο, το Απλό μοιάζει μονότονο. Το μονότονο γίνεται κουραστικό. Οι κουρασμένοι βρίσκουν παντού ομοιομορφία. Το Απλό έχει τραπεί σε φυγή. Η ήρεμη δύναμή του έχει εξουθενωθεί.
Πράγματι, το πλήθος εκείνων που ακόμη αναγνωρίζουν το Απλό ως κεκτημένη ιδιοκτησία τους, γρήγορα συρρικνούται. Αλλά οι λίγοι θα είναι παντού οι αμετάβλητοι. Με την ευγενή δύναμη του Μονοπατιού, θα είναι μια μέρα ικανοί να ξεπεράσουν την γιγαντιαία ισχύ της ατομικής ενέργειας, που η ανθρώπινη υπολογιστικότητα κατασκεύασε για τον εαυτό της και μετέτρεψε σε δεσμά της ίδιας της ύπαρξής της.
Το μήνυμα του Μονοπατιού αφυπνίζει ένα πνεύμα που αγαπά τον ανοιχτό αέρα, και σε ευνοϊκές συγκυρίες, υπερπηδά ακόμη και την βαρύτητα για να φτάσει στην υπέρτατη γαλήνη. Αυτό προστατεύει από την πληγή του σκέτου μόχθου, ο οποίος προωθεί μόνο την ασημαντότητα όταν γίνεται αυτοσκοπός.
Στον αέρα του Μονοπατιού, που εποχικά αλλάζει, η ενσυνείδητη γαλήνη, η έκφραση της οποίας συχνά μοιάζει με μελαγχολία, ευδοκιμεί. Αυτή η ενσυνείδητη γαλήνη είναι μια Kuinzige*. Κανείς δεν την αποκτά, εξ όσων δεν την έχουν. Κι όσοι την έχουν, την έχουν λόγω του Μονοπατιού. Στο χνάρι του η καταιγίδα του χειμώνα και η μέρα του θερισμού συναπαντώνται, τα ευκίνητα ρίγη της άνοιξης κι ο απαλός θάνατος του φθινοπώρου συντρέχουν, η δράση της νιότης και η σοφία της ηλικίας παρατηρούν η μία την άλλη. Αλλά σε μία και μοναδική αρμονία, την ηχώ της οποίας το μονοπάτι ήσυχα κουβαλά πέρα, όλα γίνονται γαλήνια.
Η ενσυνείδητη γαλήνη είναι η πύλη προς το αιώνιο. Οι πόρτες της ταλαντεύονται γύρω από μεντεσέδες που κάποτε σφυρηλατήθηκαν από τα μυστήρια της ύπαρξης, από έναν ικανό σιδερά. Από το Ehnried ο δρόμος επιστρέφει στην πύλη του βασιλικού κήπου. Περνώντας από τον τελευταίο λόφο, η στενή λωρίδα του διασχίζει ένα ίσωμα, για να καταλήξει στα τείχη της πόλης. Αμυδρά φεγγίζει στο φως των αστεριών. Πίσω από το κάστρο υψώνεται το καμπαναριό της Εκκλησίας του Αγ. Μαρτίνου. Αργά, σχεδόν διστακτικά, έντεκα χτύποι της ώρας σβήνουν στην νύχτα. Η παλιά καμπάνα, στης οποίας τα σκοινιά συχνά πλήγιαζαν από την τριβή τα χέρια των αγοριών, δονείται από τους χτύπους του σφυριού της ώρας, που κανένας δεν ξεχνά το κωμικοτραγικό του πρόσωπο.
Η σιγή, με τον τελευταίο χτύπο, γίνεται ακόμη πιο σιωπηρή. Αγγίζει εκείνους που προ καιρού θυσιάστηκαν σε δύο παγκοσμίους πολέμους. Το Απλό έχει γίνει ακόμη απλούστερο. Το Αναλλοίωτο μοιάζει παράξενο και αποδεσμεύεται. Το μήνυμα του Μονοπατιού είναι πια αρκετά σαφές. Μιλά η ψυχή; Μιλά ο κόσμος; Μιλά ο Θεός;
Όλα εκφράζουν την απάρνηση του Απλού. Η απάρνηση δεν παίρνει. Η απάρνηση δίνει. Δίνει την ανεξάντλητη δύναμη του Απλού. Το μήνυμα μας κάνει να νιώθουμε οικεία σε μια μακρά Καταγωγή.

* Διαλεκτικός όρος που δηλώνει μια κατάσταση γαλήνης, ζωηρής και χωρίς περιορισμούς, που συνήθως συγκαλύπτεται, και διακρίνεται από συναισθηματική ειρωνεία και μία αίσθηση μελαγχολίας.

Και ο πόλεμος συνεχίζεται...

Μπορεί να έχεις φύγει και να είσαι ακόμη εδώ, μπορεί να είσαι ακόμη εδώ κι όμως να έχεις φύγει, μπορεί ποτέ να μην έφυγες, μπορεί ποτέ να μην ήσουνα εδώ, μπορεί να είσαι και εκεί και εδώ και παντού κι όμως να μην είσαι πουθενά, μπορεί να μην είσαι πουθενά κι όμως να είσαι παντού.
Και ο πόλεμος συνεχίζεται...

Friedrich Hielscher

Καλούμε Τους Λύκους Σου

Καλούμε τους λύκους σου

Και καλούμε την λόγχη σου

Καλούμε και τους δώδεκα

Απ' τον ουρανό κάτω 'δω σε μας.

Προ πάντων καλούμε Εσένα.

Τώρα έρχεται το άγριο κυνήγι,

Τώρα ας ηχήσει το κέρας ξανά,

Κανένας θρήνος για τους νεκρούς.

Ο εχθρός έχει ήδη πέσει

Πριν το πρωϊνό ξεπροβάλει.

Το θήραμα δεν έχει όνομα,

Ο εχθρός δεν έχει πρόσωπο,

Το σφάγιο δίχως σπορά,

Δίκαιο είναι το δικαστήριο.

Παρελθόν πια η συγκομιδή,

Η ήρα καθημερινά πωλείται,

Τα κοράκια τώρα απαιτούν

Την οφειλόμενη τους μερίδα.

Το κυνήγι έχει ξεκινήσει:

Τώρα, Κύριε, η δόξα σου

μας στηρίζει!

Howard Phillips Lovecraft

Το Παράθυρο

Το σπίτι ήταν παλιό και τα δωμάτια του έμοιαζαν

με λαβύρινθο, έτσι κανείς δεν έβρισκε το δρόμο

προς αυτά. Κάπου στο πίσω μέρος του

υπήρχε ένα μικρό, παράξενο δωμάτιο

που το μοναδικό παράθυρό του ήτανε χτισμένο

με αρχαίες πέτρες. Εκεί το 'χα συνήθειο να πηγαίνω

ολομόναχος, τότε που ήμουνα μικρός και βυθισμένος

σε στοιχειωμένα όνειρα, πήγαινα στο δωμάτιο

όταν η νύχτα κατέβαινε ολόμαυρη και αινιγματική,

καθαρίζοντας το δρόμο μου απ' τις αράχνες,

χωρίς, πράγμα παράξενο, να φοβάμαι διόλου,

αλλά με δέος πάντα μέσα μου

που κάθε φορά μεγάλωνε.

Κάποτε, ύστερ' από χρόνια, έβαλα εργάτες

ν' ανοίξουν το παράθυρο, γιατί ήθελα να μάθω

τι υπήρχε εκεί έξω που οι πρόγονοι μου

αποφεύγανε να δουν. Μα μόλις γκρέμισαν τις πέτρες

που το κλείναν, ένας τρομαχτικός αγέρας

χίμηξε από το εξωγήινο έρεβος που έχασκε

πίσω του. Οι εργάτες έφυγαν σαν τρελοί. Αλλά εγώ

κοίταξα. Κι είδα όλους τους άγριους κόσμους

που πλημμύριζαν κάποτε τα παιδικά μου όνειρα

να πλημμυρίζουν τώρα το χάος.

(Οι μύκητες από τον Γιογγόθ)

Pierre Drieu La Rochelle

Ο κόσμος τους μ' έχει αποκλείσει, μ' έχει αποκλείσει οριστικά. Όμως οι γυναίκες υπάρχουν εκεί. Πέρα από τον κόσμο των αντρών και των γυναικών δεν υπάρχει τίποτα ν' αντιτάξεις, είναι ένας κόσμος κτηνώδης. Κι αν σκοτωθώ, θα 'ναι γιατί δεν είμαι ένα επιτυχημένο κτήνος. Αλλά τα υπόλοιπα, σκέψη, φιλολογία, ε! Θα σκοτωθώ γιατί κι αυτά με πλήγωσαν, ένα ελεεινό ψέμα. Ψέμματα, ψέμματα. Ξέρουν ότι καμμιά αλήθεια δεν είναι δυνατή κι όμως εξακολουθούν να μιλάνε. Μιλάνε οι βρομιάρηδες...
...Λοιπόν, έχει το ρεβόλβερ εκεί, ανάμεσα σε δύο πουκάμισα στο συρτάρι. Ναι, αλλά δεν πρέπει να το αγγίξει δίχως να είναι οριστικά αποφασισμένος. Έχει καιρό, μια και η απόφαση του είναι τελεσίδικη. Περιμένοντας, υπάρχουν αυτά τα χρήματα. Όμως αυτή η απουσία των γυναικών, αυτή η οριστική σιωπή των γυναικών. Η απουσία κάθε δυνατότητας να ξαναδεί τους φίλους του...
...Ξάπλωσε το σβέρκο στο σωρό από τα μαξιλάρια, τα πόδια στο ξύλο του κρεβατιού, ακουμπισμένος σταθερά. Το στήθος μπροστά. Γυμνό, εκτεθειμένο. Η θέση της καρδιάς είναι γνωστή.
Ένα ρεβόλβερ είναι μοναχικό, είναι από ατσάλι. Είναι ένα αντικείμενο. Τελικά σκόνταψε στο αντικείμενο.

"Η Φλόγα Που Τρεμοσβήνει"

Λίγα ακόμη εδώ http://siegfriedhellas.blogspot.com/2008/05/blog-post.html

Antonin Artaud

Αυτή η εποχή είναι για μένα βρώμικη

Ήταν ένας εναέριος κινηματογράφος. Από το ύψος ενός ακίνητου αεροπλάνου, κινηματογραφούσαμε το πέταγμα μιας συσκευής ακριβείας που ήξερε καλά τη δουλειά της. Ο αέρας γέμιζε από ένα υπόκωφο πέτρινο βούισμα όμοιο με το φως που τον κατέκλυζε. Μα ο φωτισμός μερικές φορές δεν έβρισκε την συσκευή.

Στο τέλος, δεν μείναμε παρά δυο ή τρείς πάνω στα φτερά της μηχανής. Το αεροπλάνο πλανιόταν στον ουρανό. Ένιωθα σα να 'μουν μέσα σε μια μισερή ισορροπία. Μα, όπως η συσκευή αναποδογύριζε, χρειάστηκε να κάνουμε έναν γύρο στο κενό πιασμένοι σε κρίκους. Στο τέλος, η επιχείρηση πέτυχε, αλλά οι φίλοι μου φύγανε δεν έμειναν παρά οι αρχιμηχανικοί που έκαναν τα τρυπάνια τους να στριφογυρίζουν στο κενό.

Εκείνη τη στιγμή, ένα απ' τα δύο σύρματα έσπασε:

-Σταματήστε, φώναξα, πέφτω!

'Ημαστε πεντακόσια μέτρα απ' το έδαφος.

-Υπομονή, μου αποκρίθηκαν, είσαστε γεννημένος για να πέφτετε.

Έπρεπε ν' αποφύγουμε να περπατάμε πάνω στα φτερά της μηχανής. Ωστόσο, τα 'νιωθα στερεά κάτω απ' τα πόδια μου.

-Αν πέσω, ούρλιαξα, ξέρω καλά ότι δεν ξέρω να πετάω.

Ένιωσα πως όλα τρίζανε.

Μια κραυγή: Φέρτε τα "κοφτήρια"!

Κι αμέσως φαντάστηκα ότι μια ξυραφιά σαν λάσο άρπαξε τα σκέλη μου, το αεροπλάνο εγκατέλειπε τα πόδια μου, κι εγώ κρεμασμένος στο κενό, με τα πόδια στο ταβάνι.

Ποτέ δεν έμαθα αν έγινε στ' αλήθεια.

Diablerie

Εγώ, και άλλοι σαν κι εμένα, είμαστε το σκοτάδι που είναι απαραίτητο και χωρίς το οποίο η εξέλιξη και η γνώση είναι αδύνατες. Είμαι επίσης του εαυτού μου ο αντίθετος, κι όμως πέρα και από τους δυο. Αυτό δεν είναι ένα αίνιγμα, αλλά μια δήλωση Κυριότητος, και τέτοια που, αλίμονο, τόσο λίγοι έχουν τη δυνατότητα να κατανοήσουν.

Anton Long - Diablerie: Revelations of a Satanist

Krishna προς Arjuna

Και τώρα θα σου πω, ω Πρώτε ανάμεσα στους Μπάρατα,

σε ποιόν καιρό φεύγουν οι Γιόγκι και δεν ξαναγυρνούν

κι ακόμα σε ποιόν καιρό φεύγουν και ξαναγυρνούν.

Φωτιά, φως, μέρα, το γέμισμα του φεγγαριού,

οι έξι μήνες της βόρειας τροχιάς του ήλιου,

φεύγοντας τότε οι Γνώστες του Μπράμαν στο Μπράμαν πηγαίνουν.

Καπνός, νύχτα, καθώς και το άδειασμα του φεγγαριού

κι οι έξι μήνες της νότιας τροχιάς του ηλίου, τότε ο Γιόγκι,

φτάνοντας στο σεληνιακό φως, ξαναγυρίζει.

Αληθινά, αυτοί οι δύο, ο φωτεινός και ο σκοτεινός,

θεωρούνται οι αιώνιοι δρόμοι του κόσμου. Απ' τον έναν,

όποιος πάει δεν ξαναγυρίζει. Απ΄τον άλλο, γυρίζει ξανά.