Bienvenue A L' Enfer

Μεταλλικό δέντρο, θαρρώ πως ήταν ιτιά. Ή μήπως λεοντόπευκο; Άσχετο γιατί οι πόρνες του Μπωντλαίρ (όπως έλεγε και ο Πάουντ) τρέμαν στο άκουγμα του ψιθύρου του ανέμου της ανήκεστου βλάβης του μηχανοστασίου του μαύρου ατσάλινου εκκρεμούς. Και τότε!... και τότε...τότε...τίποτα. Πλούσια χρώματα, βαφές πλαστικές, ήρθε το Πάσχα και τα Χριστούγεννα και ο Αη Βασίλης με τα δώρα σε κάμπριο τρένο και οι ράγες τρίζανε βββββββουουουουουουουουου και να ο άνεμος κόβει βόλτες στα κλαδια και τα μαστιγώνει και το τρένο πλέκει την προίκα του και μια πριγκήπισα φυλακισμένη στο κάστρο του διαβόλου να περιμένει τον εξολοθρευτή των δράκων, τον τιμωρό της κάμπιας, τον βάρδο της νύχτας να την σώσει από τα βεντουζένια λάγνα πλοκάμια του καρχαρία που αστράφτουν σαν κίτρινες σκιές στο σεληνόφως. Και ακόμα εκεί είναι, η ψείρα στην λεοντή του Ηρακλή και όμως θα ρίξω σκέφτομαι μια μέρα ένα βαλς, ένα αστρικό τανγκό και τα ματια σου πριγκήπισα τα ματια αυτά υγρά αστράφτουν σαν ντισκομπάλες κάτω από το σκοτεινό σου τρίχωμα, το συρμάτινο σου τρίχωμα, κάθε τρίχα και μια θηλειά, ξυραφένια, που λαιμούς κόβει, το αίμα τρέχει, ποτάμι, γκουχου γκουχου, πως βήχουν οι γρύλλοι οταν καβαλανε ελεφαντες; Κάπως έτσι. Και το σούρουπο ήρθε, μετά έρχεται και ο αιώνας, τελειώνει ο αιώνας, στην άκρη του κόσμου, ζεστό κρασί και κρύα μήλα, πως βρεθηκαμε σε αυτές τις εσχατιές όπου γυρίνοι παίζουν φλιππερ; Και τι κάνει τις μέλισσες να βουίζουν, τι είναι αυτό που κάνει το γέρικο λιοντάρι να βρυχάται καθώς υαίνες το κατασπαράζουν; Ακούς; Ακούς; Χορδές από το λαμπερό της τρίχωμα. Και τελικά αρχίζω να το σκέφτομαι σοβαρά,καθισμένος όπως είμαι σε ένα βαγόνι-μπανιέρα του κάμπριο τρένου στο μεταλλικό δέντρο στην άκρη του κόσμου στο άσπιλο λευκό της δέρμα που πια είναι χωρίς τρίχωμα. Ναι! Εκεί! Εκεί τελικά το σκέφτομαι πολύ σοβαρά. Θα πιω έναν καφέ.