Το Τέλος Του Κόσμου

Σιγή. Η απόλυτη νεκρική σιγή. Αυτό ήταν λοιπόν; Ο Κόσμος είχε τελειώσει; Έτσι απρόσμενα;
Το τέλος του Κόσμου λοιπόν. Άρχιζε να σουρουπώνει, άναψα ένα τσιγάρο. Αυτό το τσιγάρο που είχε απαγορευτεί πια στον προηγούμενο αποστειρωμένο κόσμο που όλα φαντάζαν τόσο ωραία μα και τόσο πλαστικά και άδεια. Μικρό γλυκό δηλητήριο απόλαυσης. Απολάμβανα ως και τον καπνό του που έβλεπα να ανεβαίνει αργά αργά και να διαλύεται και να χάνεται σε αυτο το απέραντο σύμπαν, σε αυτόν το νέο βουβό κόσμο.
Προχώρησα έξω προς το μπαλκόνι. Ο αέρας ο απαλός αυτός αέρας, ο σχεδόν ανεπαίσθητος - τόσο διακριτικός ήταν, μύριζε διαφορετικά, περίμενα ότι θα μετέφερε επιθανάτιους ρόγχους και όμως όχι. Ο αέρας έξω σα να είχε κάτι διαφορετικό, σα να μετέφερε μέσα στη νεκρική σιγή του τέλους έναν καινούργιο άλλο κόσμο.
Άφησα το σπίτι μου, πλέον ο κόσμος όλος μάλλον ήταν δικός μου, ή όχι ακριβώς, ήμουν εγώ και ο καινούργιος βουβός κόσμος. Εμείς είχαμε απομείνει...

...ή έτσι τουλάχιστον νόμιζα τότε, εκείνη την στιγμή. Ή ήταν εποχή; Δεν έχει σημασία και η στιγμή μια εποχή είναι όπως και η εποχή είναι μια στιγμή. Βρισκόμουν έξω τώρα και περπατούσα στους άδειους δρόμους. Καμιά φορά σφύριζα ή τραγουδούσα ή μιλούσα και με τον εαυτό μου ακόμη. Και συνέχιζα να περπατάω, ίσως και άσκοπα ίσως και κάτι να με καλούσε και να μην το είχα αντιληφθει αλλά δεν είχε σημασία, σημασία είχε μονάχα ότι περπατούσα σε αυτόν τον καινούργιο βουβό κόσμο. Εγώ και το τέλος του κόσμου βαδίζαμε πλάι πλάι, οι μοίρες μας πια ήταν συνδεδεμένες, όπου πηγαινα πήγαινε και όπου πήγαινε πήγαινα. Σχεδόν είχαμε γίνει ένα, ήμουν πια το τέλος του κόσμου; Και κάποιες στιγμές το σκεφτόμουν και φοβόμουν που σα να είχα μετατραπεί εγώ στο τέλος του κόσμου και κάποιες στιγμές συνομιλούσα με τον εαυτό μου και έλεγα "μην φοβάσαι, ακόμη και αν έγινες το τέλος του κόσμου θα αντέξεις, θα συνεχίσεις να βαδίζεις. Και κάποιες στιγμές θα σφυρίζεις ή θα τραγουδάς ή και ακόμη θα μιλάς μαζί μου". Και συνέχισα να βαδίζω μες στην απόλυτη ερημιά του καινούργιου αυτού κόσμου του τέλους...
...και ένιωθα το βήμα μου βαρύ αρχικά, τόσο βαρύ που οι τσιμεντένιοι δρόμοι φαντάζαν σαν κινούμενη άμμος. Και αισθανόμουν ότι θα πνιγόμουν σε αυτή, θα βούλιαζα. Εγώ που τώρα πια είχα γίνει ο ίδιος το τέλος του κόσμου θα κατάπινα τον εαυτό μου, θα έβαζα τέλος στο τέλος του κόσμου και θα έφερνα το πέρα από το τέλος, το απόλυτο τίποτα.
Μα σταδιακά το βήμα μου σα να αλάφρυνε και το έδαφος σα να είχει γίνει κάπως πιο σταθερό. Έβαλα τα χέρια μου στις τσέπες από το πανωφόρι μου. Είχαν τρυπήσει και μάλλον κάτι είχα χάσει στον δρόμο, κατι βαρύ που με δυσκόλευε στο περπάτημα αλλά για να το κουβαλώ μαζί μου μάλλον το ήθελα μαζί μου, θα το ξαναβρω σκέφτηκα, αν είναι κάτι που θέλω και χρειάζομαι θα το ξαναβρω και αν είναι κάτι που δεν χρειάζομαι δεν υπάρχει λόγος να σκοτίζομαι που το έχασα. Μα γιατί φοράω πανωφόρι και ιδρώνω άσκοπα, έχει τόση μα τόση ζέστη, ο ιδρώτας τρέχει σαν οξύ πάνω στο τσιμέντο και το μετατρέπει σε κινούμενη άμμο. Πάγωνες, για αυτό το φόρεσες, με απάντησε ο εαυτός μου. Έβγαλα το πανωφόρι, δεν το χρειαζόμουν, δεν ένιωθα τόσο παγωμένος πια και έπρεπε να σταματήσω να ιδρώνω, έπρεπε να σταματήσω να μετατρέπω σε φονική κινούμενη άμμο όποιο έδαφος ακουμπούσαν τα πόδια μου. Κοίταξα και τις εσωτερικές τσέπες, είχα έναν ατσάλινο σουγιά και ένα μικρό φιαλίδιο με δηλητήριο, τα κράτησα και πέταξα το πανωφόρι. Και συνέχισα τον δρόμο μου...
... κάποια στιγμή κοίταξα ψηλά και είδα κάποια αστέρια να φεγγοβολούν στη νύχτα που είχε πια πέσει. Απόρρησα. Με ήρθε στο νου εκείνο το παλιό τραγούδι:

Why do the stars glow above?
Don't they know it's the end of the world?

Δεν το γνωρίζαν ότι ήταν το τέλος του κόσμου; Τι δουλειά είχαν τα άστρα εκεί επάνω; Οφθαλμαπάτη, το μυαλό σου σε παίζει παιχνίδια, σίγουρα έτσι είναι, αφού ήρθε το τέλος του κόσμου, έγινες το τέλος του κόσμου, δεν μπορεί να υπάρχουν αστέρια εκεί επάνω, έχουν σβήσει και αυτά.
Όμως τα έβλεπα ξανα και ξανά, όποτε σήκωνα το κεφάλι μου προς το νυχτερινό ουρανό τα αστέρια ήταν εκεί και με κορόιδευαν.Παιχνιδίσματα του μυαλού μα δεν θα το αφήσω να λειτουργήσει ανεξέλεγκτα και να με τρελάνει, θα φανώ δυνατότερος από αυτό, έχει έρθει το τέλος του κόσμου και δεν είναι δυνατό να υπάρχουν ακόμη τα αστέρια εκει πάνω, δεν είναι λογικό, δεν γίνεται, δεν γίνεται.
Γιατί κουβαλάς μαζί σου τον σουγιά, με ρώτησε ο εαυτός μου.
Δεν ξέρω, απάντησα.
Θέλεις να σκοτώσεις κάτι, με ξαναρώτησε.
Όχι, δε νομίζω, δεν ξέρω, άσε με ήσυχο, αποκρίθηκα ενοχλημένος.
Αλήθεια πιστεύεις ότι τον χρειάζεσαι μαζί σου, επέμενε.
Όχι, δεν τον χρειάζομαι, απάντησα. Και πέταξα στον δρόμο τον σουγιά.
Μετά από λίγο με ξαναρώτησε:
- Το δηλητήριο θα το πιεις;
- Μα αν το πιω θα πεθάνω...
- Και τι σε νοιάζει, βρίσκεσαι πλέον στο τέλος του κόσμου, έγινες ένα με το τέλος του κόσμου.
- Μα δεν θέλω να πεθάνω.
- Τότε πιες το.
- Μα αν το πιω θα πεθάνω...
- Δεν είναι μόνο δηλητήριο, είναι ότι εσύ το κάνεις να είναι. Πιες το και αν το έχεις κάνει δηλητήριο θα πεθάνεις και έτσι πρέπει τότε και αυτό θα είναι και αυτό που αλήθεια θέλεις , αν όμως δεν το έχεις κάνει δηλητήριο τότε θα ζήσεις.
Και ήπια το φιαλίδιο με το δηλητήριο...

...και άρχικα να νιώθω τον λαιμό μου να καίει αφόρητα και μετά επίσης και τα σωθικά μου σα να είχαν πάρει φωτιά. Και όμως ήμουν σίγουρος ότι θα ζήσω γιατί ήξερα ότι ποτέ δεν θέλησα να μετατρέψω αυτό που περιείχε το φιαλίδιο σε δηλητήριο και αφού εγώ δεν το ήθελα δεν θα πέθαινα, δεν ήταν δηλητήριο. Σωριάστηκα από τον πόνο. Μα όταν σηκώθηκα όλα είχαν αλλάξει. Ναι, ο αέρας ήταν πράγματι διαφορετικός. Και κατά μήκος του δρόμου άρχισαν να ξεπετάγονται δέντρα και άλλα φυτά και να ανθίζουν. Ένας εκπληκτικός ζωντανός πίνακας ζωγραφιζόταν μπροστά μου. Ξανακοίταξα προς τον ουρανό, τα άστρα ήταν εκεί και φεγγοβολούσαν σαν δυνατότερα από ποτέ. Και ήταν αληθινά, δεν έκανε παιχνίδια το μυαλό μου, τα αστρα ποτέ δεν ειχαν ούτε φύγει ούτε σβήσει. Η απόλυτη σιγή ακόμη κυριαρχούσε αλλά ήταν εντελώς αντίθετη από τη νεκρική σιγή που κυριαρχούσε πριν. Αναζωογονννημένος συνέχισα να περπατάω προς την παραλία αυτή την φορά. Κατά την διαδρομή ολοένα και συχνότερα σήκωνα το κεφάλι προς τον ουρανό και έβλεπα τα άστρα να φωτίζουν τη νύχτα. Και όταν έφτασα στην παραλία περπάτησα για λίγο ακόμη. Και ξαφνικά από μακριά είδα μια γυναικεία σιλουέτα. Και όσο προχωρούσα προς το μέρος της σα να την αναγνώριζα. Μα ναι, ήταν αυτή, την γνωρίζω, είναι αυτή για την οποία έχουν γραφεί τόσα έπη και αμέτρητα τραγούδια. Είναι το αληθινό νόημα του κόσμου τούτου. Πανέμορφη... Και πως ακτινοβολούσε... Κανένα από τα αστέρια εκεί ψηλά δεν ακτινοβολούσε όσο αυτή.Πλησίασα.

Τα βλέμματα μας ανταμώσαν και για ένα δευτερόλεπτο που η ψυχή μου φωτογράφισε σαν αιώνα ευτυχίας κολύμπησα μέσα στα θαυμαστά μάτια της. Κάθησε κάτω και κοίταξε προς την θάλασσα. Κάθησα δίπλα της και σα να μας διαπέρασε και τους δυο ηλεκτρισμός καθώς ακουμπήσαν οι ώμοι μας.
Κοιταχτήκαμε ξανά, δεν χορταίναν τα βλέμματα μας. Έπιασα το χέρι της και πάλι μας διαπέρασε ένα ισχυρό ηλεκτρικό κύμα. Μου χαμογέλασε και με την υπέροχη φωνή της σιγοτραγούδησε στο αυτί μου μια μελωδία και με ξανακοίταξε. Με τις άκρες των δακτύλων μου προσπαθούσα απαλά να αποτυπώσω το περίγραμμα του προσώπου και των χειλιών της στην ψυχή μου.
- Νομίζω ότι όλα είναι δουλειά αυτών των λαμπερών άστρων εκεί πάνω. Θαρρώ ότι αυτά έφεραν το τέλος του κόσμου για να μείνουμε μονάχοι μας. Κάποιοι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι από σκόνη αυτών των άστρων, ίσως και να είμαστε άστρα που πέσαν στην Γη, και υπάρχουν στιγμές που αυτή η αστρόσκονη κυριαρχει και γινόμαστε άνθρωποι-αστρα και τότε τα αστέρια εκεί επάνω χορεύουν για εμάς και βάζουν τέλος στον κόσμο των ανθρώπων και μένουμε μόνοι μας εμείς οι δύο ως άστρα σε έναν μοναδικό και φωτεινό χορό μέσα στο σκοτάδι. Ως και τα λουλούδια ανθίζουν μονάχα για εμάς αυτή την στιγμή.
- Και όταν τελειώσει το τέλος αυτού του κόσμου; Και όταν ξαναφανεί ο παλιός μουντός κόσμος;
- Κρατάμε την αστρόσκονη μέσα μας, είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός μας, η ίδια η ψυχή μας αποκαλυπτόμενη σε όλη της την λαμπρότητα. Ακόμη και αν θα ξαναφανει ο παλιός μουντός κόσμος φροντίζουμε να μην χάσουμε την σκόνη των αστεριών, να μην ξεχάσουμε ότι είμαστε άνθρωποι-αστρα και κάποια στιγμή τα αστερια θα αρχίσουν και πάλι να χορεύουν και θα τελειώσουν και πάλι για άλλη μια φορά τον παλιό μουντό κόσμο.
Της χάιδεψα το χέρι και νομίζω εκείνη τη στιγμή σαν ένα από τα πολλά αστέρια να ήρθε από πάνω μας μαγεμένο από το φως που βγάζαμε.


Ο χρόνος είχε σταματήσει, δεν υπήρχε χρόνος πια. Δεν υπήρχε κόσμος, δεν υπηρχε χρόνος, δεν υπήρχε ανθρωπότητα, Υπήρχαμε μονάχα εμείς και εμείς ήμασταν και ο κόσμος και ο χρόνος και η ανθρωπότητα και τα πάντα.
Κάποια στιγμή σηκωθήκαμε.
- Πάμε...
- ...να περπατήσουμε λίγο;
Το είπαμε σχεδόν ταυτόχρονα.
- Ξέρεις τι θα με άρεσε τώρα; Να έβρεχε λίγο.
- Θα βρέξει
Και έβρεξε. Και συνεχίσαμε να περπατάμε μαζί μες στη βροχή γιατί αυτό είναι ο έρωτας να περπατάτε μαζί μες στη βροχή.
Ξανακαθίσαμε, τα βλέμματα μας ανταμώσαν αχόρταγα για πολλοστή φορά και κοιτούσαμε μες στο βάθος των ματιών μας το τέλος του κόσμου να μην τελειώνει

Η διεμπλοκή ή εμπλοκή είναι ένα παράδοξο κβαντικό φαινόμενο καθώς οι ιδιότητες (πχ το σπιν) δύο σωματιδίων ακόμα και σε μεγάλη απόσταση αλληλοεπηρεάζονται μυστηριωδώς, ακόμα και όταν αυτά απέχουν μεταξύ τους μεγάλες αποστάσεις. Οι φυσικοί ακόμα αγνοούν με ποιο τρόπο τα σωματίδια στέλνουν και μάλιστα με μια ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός μηνύματα το ένα στο άλλο...

http://www.physics4u.gr/blog/?p=595

"Τελικά, δεν υπάρχει τίποτα πιο σύνθετο από το απλό, έτσι;"

Schlafe Wohl (Adversus)

Schlafe wohl verzweifelte Schönheit Krümm’ dich hinein in den Sarg deiner Angst Such tiefer und tiefer wo glasblanke Augen ruhelos zucken in panischem Traume.
Gedenk’ nicht des Morgens wo Staub auf den Worten und scherbende Tränen lauern im Dunst Vergiss diesen Abend in den Weg deines Lebens die Abgründe pflanzte Lauernde Saat.

Und du, stolzer Krieger wache und bange allein mit der Hydra des eigenen Denkens Rasend vor Sehnsucht doch starr wie die Säule Steh still und versteinert und nimmermehr hoffe.
Gedenk’ nicht des Morgens wo jeder zuletzt im Lachen der Beste Dir steckt es im Halse Vergiss jenen Abend wo alles zerrann woran du nie glaubtest Verlorenes Nichts.

Schlaft oder wacht ganz wie es die eu’re Natur und Bestimmung in liebloser Welt Egal wie ihr wendet das Blatt eurer Zeit Bestimmt kommt der Morgen und nimmt euch zuletzt.

Η Ώρα της Απόφασης

... δόθηκε μια ετικέτα με τον τίτλο "Ανθρώπινη Πρόοδος" και τώρα που έχει όνομα, υπάρχει. Όσοι αμφιβάλλουν δεν είναι παρά στενόμυαλοι αντιδραστικοί, αιρετικοί και, το χειρότερο, άνθρωποι χωρίς καμία δημοκρατική αρετή: Να χαθούν!

Υπ' αυτήν την έννοια, ο φόβος της πραγματικότητας ξεπεράστηκε από την διανοητική αλαζονεία, το σκοτάδι που προέρχεται από την άγνοια όλων των πραγμάτων της ζωής, από πνευματική ένδεια, από έλλειψη σεβασμού και τελικά από απόκοσμη βλακεία - μιας και δεν υπάρχει τίποτα πιο ανόητο από την δίχως ρίζες αστική νοημοσύνη.

.

Ο Ρασιοναλισμός (Ορθολογισμός) δεν είναι, τελικά, τίποτ' άλλο παρά κριτικισμός, ενώ ο κριτικός είναι το αντίστροφο του δημιουργού. Αναλύει και επανασυνθέτει. Επινόηση και γέννηση του είναι ξένα.

.

Φωνάζουν "όχι πια πόλεμος"- αλλά επιθυμούν τον ταξικό πόλεμο. Αγανακτούν όταν ένας δολοφόνος εκτελείται για κάποιο έγκλημα πάθους, αλλά αισθάνονται μια μυστική ευχαρίστηση όταν μαθαίνουν τον φόνο ενός πολιτικού τους αντιπάλου. Έγειραν ποτέ αντιρρήσεις, και ποιές, στις σφαγές των Μπολσεβίκων;

Δεν υπάρχει διαφυγή. Η σύγκρουση είναι το πρωταρχικό γεγονός της ζωής, η ίδια η ζωή και ούτε ο πιο αξιολύπητος ειρηνιστής δεν μπορεί να ξεριζώσει την ευχαρίστηση που του δίνει βαθιά στην ψυχή του. Θεωρητικά τουλάχιστον, θα ήθελε να πολεμήσει και να καταστρέψει όλους τους αντιπάλους του ειρηνισμού.

.

Oswald Spengler, αποσπάσματα από το έργο του "Η Ώρα της Απόφασης"

"...Ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος..."

"...Ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος..."

Αυτή την φράση την αποσπάσαμε από ένα όψιμο ποιήμα του Χαίλντερλιν.

Θα ήταν ίσως σωστό να στοχαστούμε νηφάλια το Ρήμα του ποιητή. Μιλά για το κατοικείν του ανθρώπου. Δεν περιγράφει τις καταστάσεις του τωρινού κατοικείν. Κυρίως δεν ισχυρίζεται ότι κατοικείν σημαίνει έχω στην κατοχή μου μια κατοικία.

Όταν ο Χαίλντερλιν μιλά για κατοικείν, έχει κατά νου το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της ανθρώπινης εμπειρικής ύπαρξης [Dasein]. Όμως το "ποιητικό" το εξετάζει με βάση τη σχέση του με τούτο το ουσιωδώς κατανοούμενο κατοικείν.

Το Ρήμα "...ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος..." λέει ότι το ποιείν, και μόνον αυτό, κάνει το κατοικείν του ανθρώπου να είναι κατοικείν. Μόνο το ποιείν επιτρέπει πραγματικά το κατοικείν. Πώς όμως φτάνουμε σε μια κατοικία; Με το κτίζειν. Η ποίηση ως κάτι που επιτρέπει το κατοικείν, είναι κτίζειν.

Το ποιείν οικοδομεί την ουσία του κατοικείν. Ποιείν και κατοικείν όχι μόνο δεν αποκλείονται αμοιβαία αλλά ανήκουν το ένα στο άλλο, αξιώνοντας το ένα την παρουσία του άλλου.

"Ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος". Εμείς κατοικούμε ποιητικά; Πιθανώς κατοικούμε πέρα για πέρα αντιποιητικά. Αν είναι έτσι, άραγε ψεύδεται ο ποιητής και δεν λέει την αλήθεια; Όχι. Η αλήθεια των λόγων του επιβεβαιώνεται με τον πιο τρομερό τρόπο. Διότι αντιποιητικό μπορεί να είναι ένα κατοικείν, όταν στην ουσία του είναι ποιητικό. Για να τυφλωθεί ένας άνθρωπος, πρέπει κανονικά, σύμφωνα με την ουσία του, να βλέπει. Ποτέ δεν μπορεί να τυφλωθεί ένα κομμάτι ξύλου. Όταν όμως τυφλώνεται ο άνθρωπος, τότε πάντα τίθεται το ερώτημα αν η τύφλωσή του είναι αποτέλεσμα έλλειψης και απώλειας ή αν εδράζεται στην υπερβολή ή στην υπέρβαση του μέτρου. Ίσως, τότε, το αντιποιητικό κατοικείν μας, η αδυναμία του να λάβει το μέτρο, να προέρχεται από μια παράξενη υπέρβαση του μέτρου, ως αποτέλεσμα της μανίας μας για μέτρηση και υπολογισμό.

Το γεγονός ότι και τον βαθμό που εμείς κατοικούμε αντιποιητικά, μπορούμε να το διαπιστώσουμε ανά πάσα στιγμή, αν γνωρίζουμε τι είναι ποιητικό. Εάν και πότε θα γίνει η στροφή από το αντιποιητικό κατοικείν, μπορούμε να το ελπίζουμε μόνο τότε, όταν δεν θα χάνουμε από το βλέμμα μας το ποιητικό. Πώς και σε ποιο βαθμό οι πράξεις ή η απραξία μας μπορούν να συμβάλλουν σ' αυτή τη στροφή, το διασφαλίζουμε εμείς οι ίδιοι, αν λάβουμε το ποιητικό στα σοβαρά.

Το ποιείν είναι η θεμελιώδης δυνατότητα του ανθρώπινου κατοικείν. Αλλά ο άνθρωπος δύναται να ποιεί κάθε φορά, μόνο όταν η ουσία του προσοικειώνεται αυτό που επιθυμεί ο ίδιος και, άρα, το χρειάζεται. Το ποιείν είναι αυθεντικό ή μη αυθεντικό ανάλογα με τον βαθμό αυτής της προσοικείωσης. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο το καθαυτό ποιείν συμβαίνει με ιδιάζοντα τρόπο σε κάθε εποχή.

Martin Heidegger,

αποσπάσματα από το βιβλίο "...Ποιητικά Κατοικεί ο Άνθρωπος...", μετάφραση: Ι. Αβραμίδου, εκδόσεις Πλέθρον

Evita Peron

Μπουένος Άιρες, Απρίλιος, 1952

Πρώτα απ' όλα θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους συντρόφους για την αγάπη και το ενδιαφέρον τους, όσο εγώ ήμουνα στο νοσοκομείο. Η αφοσίωσή σας προς το πρόσωπό μου ήταν το καλύτερο φάρμακο για να ξανασταθώ στα πόδια μου. Σας ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά. Τώρα που αισθάνομαι καλύτερα θ' αγωνιστώ με το ίδιο πάθος με πριν, για τα δίκαια της πατρίδας μας, να πολεμήσω στο πλάι του ηγέτη μας Περόν, για σας και με εσάς, για τον Περόν και την Αργεντινή ως τον θάνατο.
Κι αν εγώ χαθώ, ξέρω ότι σείς θα πάρετε τ' όνομα μου και θα το κάνετε σύμβολο για τη νίκη. Ο Θεός είναι μαζί μας διότι μόνο εμείς αγωνιζόμαστε κατά της φτώχειας, εναντίον της αδικίας, εναντίον της ολιγαρχίας και των συντηρητικών. Γι' αυτό η νίκη θα είναι μαζί μας αργά ή γρήγορα. Θα ήθελα να σας πω πάρα πολλά πράγματα αλλά οι γιατροί μου έχουν απαγορέψει να μιλάω προς το παρόν πολύ ώρα.
Εγώ σας δίνω όλη την καρδιά μου και σας δηλώνω ότι είμαι σίγουρη ότι σε λίγο καιρό θα βρίσκομαι στον αγώνα, πλάι σας, με περισσότερες δυνάμεις, με περισσότερη αγάπη για τον αγώνα αυτού του λαού που τόσο αγαπώ, όπως αγαπώ τον Περόν.
Γνωρίζω τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το κόμμα μας και την φτηνή προπαγάνδα των αντιπάλων μας. Αυτή η χυδαία προπαγάνδα επικεντρώνεται σε δύο σημεία, που θα ήθελα να σχολιάσω όπως εγώ κάνω καλύτερα, δίχως να με διακόψετε.
Το πρώτο σημείο είναι που κατηγορούν τον Περόν ως φασίστα. Εγώ μέχρι σήμερα δεν ήξερα ότι είναι κακό να είσαι φασίστας! Τώρα τελευταία αρχίζω να το μαθαίνω! Όταν ο Περόν πήρε στα χέρια του τις τύχες της Αργεντινής και του λαού της, εφάρμοσε ένα πολιτικό πρόγραμμα που εξασφάλισε την εθνική ανεξαρτησία της χώρας μας και την κοινωνική ευημερία του λαού μας. Δεν ξέρω αν συτό το πρόγραμμα ήταν τότε "φασιστικό"! Εκείνο που ξέρω είναι ότι είχε την επιδοκιμασία και την αποδοχή όλου του λαού μας και σίγουρα "δημοκρατικό" δεν ήταν. Διότι αν ήταν θα συνέχιζε την εκμετάλευση του λαού όπως έκαναν τόσες και τόσες "δημοκρατικές" κυβερνήσεις πριν από τον Περόν. Ξέρω ακόμα ότι ο χαρακτηρισμός του "φασίστα" που αποδίδουν στον Περόν δεν προέρχεται από τους εργάτες και τους αγρότες, οι οποίοι βρίσκονται ψυχή και σώμα δίπλα στον ηγέτη τους, αλλά από την αριστοκρατία, τους ψηλομύτες απομεινάρια της φεουδαρχίας, που δυστυχώς δεν έχουμε εξαλείψει οριστικώς από την κοινωνία σύντροφοι. Αυτοί οι "αριστοκράτες" φοβούνται την επιτυχία του σοσιαλιστικού προγράμματος του Περόν και αγωνίζονται να τορπιλίσουν τους αγώνες του κόμματός μας. Εμείς πάντως σύντροφοι δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα αν μείνουμε ενωμένοι ως το τέλος. Από την στιγμή που ο Αργεντινός εργάτης είναι πλάι μας, η νίκη θα είναι με το μέρος μας.
Στο δεύτερο σημείο που κατακρίνουν τον Περόν είναι στο ότι παντρεύτηκε μια "πόρνη". Παρακαλώ σύντροφοι μην ταράζεστε. Θα ήθελα να δώσω απ' αυτό το βήμα μια απάντηση σ' αυτούς τους υπερασπιστές της "ηθικής". Κύριοι και κυρίες "ηθικολόγοι" από τη στιγμή που οι γυναίκες σας παριστάνουν τις κυρίες ντυμένες στα γουναρικά και χρυσαφικά τους, ξενυχτώντας σε λέσχες αντί να κοιμίζουν τα παιδιά τους, φλερτάροντας με τον πρώτο τυχόντα ψευτοαριστοκράτη, σπαταλώντας τα λεφτά της οικογένειάς τους, ντύνοντας τους αγαπητικούς τους, και τις περισσότερες φορές εν γνώσει σας, γίνεστε ευσυνειδητά κερατάδες, τότε πολύ ευχαρίστως εγώ θ' αποδεχθώ τον χαρακτηρισμό της "πόρνης". Διότι αν δεν κάνω λάθος, και η Μαρία Μαγδαληνή "πόρνη" ήταν, και βρισκόταν στο πλάι του Χριστού όπως κι εγώ βρίσκομαι στο πλευρό του Περόν και του Αργεντίνικου λαού! Μακάρι να υπήρχαν κι άλλες γυναίκες στον κόσμο που να έχουν την αμέριστη αγάπη ενός ολόκληρου λαού, όπως έχω εγώ, η "πόρνη", που λένε οι "ηθικολόγοι".
Σύντροφοι την ομιλία μου θα την κλείσω κάπου εδώ. Δυστυχώς δεν έχω συνέλθει πλήρως από την αρρώστια μου. Θα επαναλάβω και πάλι ότι θα βρίσκομαι για πάντα στο πλευρό σας, στον Περόν, στον αγώνα του λαού μας και της πατρίδας μας. Εύχομαι ότι μετά από εμάς, ο Θεός θα στείλει κι άλλους "φασίστες" κι άλλες "πόρνες" για να υπηρετήσουν την Αργεντινή όπως εγώ και ο Περόν. Και τώρα πιστοί μου σύντροφοι θα ήθελα, για να για να ξαναθυμηθούμε τους αγώνες μας και να ξαναβρούμε το κέφι μας, να τραγουδήσουμε πάλι το "θα γυρίσω από το θάνατο και θα είμαστε χιλιάδες". Ευχαριστώ που με ακούσατε.

Κάποια νύχτα

...ήμουν ξαπλωμένος στο κρεββάτι και κοιμόμουν και καθώς κοιμόμουν έφτιαχνα μικρούς σωρούς μαγείας εδώ και κει, οι περισσότεροι σωροί ήταν σκοτεινοί αλλά σκοτάδι ήταν και ολόγυρα... όχι ένα σκοτάδι όπου δεν βλέπεις τίποτα... βαθύ σκοτάδι αλλά ταυτόχρονα μπορούσες να διακρίνεις τον χώρο... και κάποιους σωρούς τους κατέστρεφα όχι από επιλογή ή για κάποια συγκεκριμμένη αιτία αλλά τυχαία... και μετά έφτιαχνα άλλους... είχε μερικούς εκεί, μερικούς πιο εκεί, μερικούς πιο πέρα στο δωμάτιο... μοιάζαν με μαξιλαράκια κάπως... δεν είχαν κάποια αιτία ούτε ήξερα αν ήταν διαφορετικοί μεταξύ τους, δεν ήξερα καν γιατί τους έφτιαχνα ούτε γιατί κάποιους κατέστρεφα και ούτε γιατί έφτιαχνα μετά αλλους... ήξερα μόνο πως ήταν κάτι σκοτεινοί σωροί σαν μαξιλαράκια...και γιατί να τους φτιάχνω τώρα που υποτίθεται πως κοιμάμαι; Και ξαφνικά κάτι σα να ξύνει τον τοίχο από την άλλη πλευρά, σαν σπάτουλα... και αρχίζω και τρομάζω... αλλά προσποιούμαι ότι δεν το ακούω και προσπαθώ να μη δώσω σημασία......και μετά κοιμάμαι......ξυπνάω μετά από λίγο γιατί νιώθω κατι να βάφει τον τοίχο από την άλλη πλευρά... μαύρο χρώμα......μα από την άλλη πλευρά δεν υπάρχει τίποτα... πώς; τι;... και γιατί το χρώμα αυτό περνάει και στον δικό μου τοίχο; τον ποτίζει... τον μαυρίζει ολόκληρο......και σα να νιώθω απειλημένος... μια παρουσία από την άλλη πλευρά... ένας μάγος......ξαπλωμένος όπως είμαι σηκώνω το χέρι μου προς τον τοίχο, το μαύρο χρώμα δείχνει λίγο να υποχωρεί σε εκείνο το σημείο... σα να το ρουφάει ο τοίχος πάλι πίσω στην άλλη πλευρά... ...μα με ένα βουητό επανέρχεται πιο ορμητικό το χρώμα... έτοιμο να πλυμμηρίσει όλο τον χώρο... ...και ναι, μάλλον από την άλλη πλευρά είναι κάποιος μάγος... ζοφερός......σηκώνομαι... και βαδίζω σιγά, αποφασιστικά και θυμωμένα προς τη μια γωνία του δωματίου... και όμως φοβάμαι... και καθώς προχωρώ σκοτεινιάζω...και μεγαλώνω... και γίνομαι ο ίδιος ένας μάγος... πελώριος σαν πύργος... δεν φοβάμαι... είμαι ζοφερός... μόνο εγώ που είμαι έξω από εμένα και με κοιτάω φοβάμαι... εγώ ήμουν από την άλλη πλευρά; Ή ο μάγος της άλλης πλευράς μετατρέπεται σε μένα; Μήπως πήρα τη μορφή του για να μπορέσω να συγκρουστώ μαζί του και να το νικήσω; Αν φτάσω τη γωνία... αν περάσω μέσα από τη γωνία... θα μάθω...

Ο Χορός του Δηλητηρίου

ή
Ένας μιθριδατισμός άλλου είδους.


Λίγο ... λίγο... αρχικά σε ανεπαίσθητες δόσεις... επέρχεται ανοσία... τα δηλητήρια δεν πειράζουν πια... και άλλο δηλητήριο... και άλλο δηλητήριο... και άλλο... σιγά σιγά, σε μικρές ανεπαίσθητες δόσεις. Μετά δεν καταλαβαίνεις... είναι κομμάτι του εαυτού σου το δηλητήριο...αποκτάς ανοσία...το αιμα σου το ίδιο είναι δηλητήριο πια... και κάποια στιγμή έχεις πλημμυρίσει, δεν έχεις αίμα, έχεις μονάχα δηλητήριο. Και σαπίζεις και σαπίζεις και σαπίζεις...

΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄

- Μήπως να αποπειραθούμε την επιτάχυνση της διαδικασίας; Να αυξήσουμε τις δόσεις. Είναι και μια καλή ευκαιρία να δοκιμάσουμε τις αντοχές. ΄

- Ναι, με προσοχή όμως. Δεν θα επιθυμούσαμε μια εντελώς ανεξέλεγκτη κατάσταση. Τουλάχιστον όχι σε αυτό το στάδιο. Ίσως να έψαχνε για αντίδοτα μετά. Μια δοκιμή των αντοχών θα ήταν ίσως ιδανική για την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων που θα βοηθούσαν κατά την μετέπειτα πορεία. Και αναλόγως ή θα συνεχίσουμε με αυξημένες δόσεις ή θα τις μετριάσουμε προσωρινά για να ηρεμήσει κάπως. Η δοκιμή θα μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε και τα αδύνατα σημεία του.

-Και αν δεν έχει αδύνατα σημεία; Aν είναι άτρωτος; Μήπως άδικα προσπαθούμε;

- Ούτε καν ο Αχιλλέας ή ο Ζίγκφρηντ ήταν άτρωτοι.

- Συνεχίζουμε λοιπόν.

΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄

Και απ' τα έγκατα
μάγοι ξεπετάγονται
...
Αρρώστιες και διαστροφές
έρπουν μες απ' τις πύλες

Georg Heym "Umbra Vitae"

..............................................

- Ήρθατε;

- Εσύ ήρθες σε εμάς.

- Μα πώς; Αφού βρίσκεστε σπίτι μου...

- Απλά διαβήκαμε το κατώφλι.

- Δεν σας καταλαβαίνω αλλά δεν έχει σημασία. Φέρατε τα φάρμακα ε;

- Βεβαίως. Σκεφτήκαμε μήπως να δοκιμάζαμε λίγο μεγαλύτερη δόση σήμερα.

- Ήθελα να σας πω... τελευταία δε νιώθω πολύ καλά... Φοβάμαι.

- Τι φοβάσαι;

- Κάτι αδιαόριστο... δεν καταλαβαίνω... Δε νιώθω και τόσο καλά τελευταία... Χθες έφτυσα αίμα. Και τα δάχτυλα μου καμμιά φορά μουδιάζουν, σα να κόβεται το αίμα κάποιες στιγμές. Μα το χειρότερο είναι το μυαλό μου... δεν θα το πιστέψετε μα θαρρώ πως μπορώ να το μυρίσω. Ώρες ώρες είναι σαν ένας βάλτος βρωμερός και ποιός ξέρει τι ανείπωτες φρίκες μπορεί να κρύβει κάτω από την επιφάνειά του... και νομίζω χάνω την ψυχή μου, το ίδιο μου το είναι...

- Τι ανοησίες, αφού δεν υπάρχει ψυχή, παραφέρεσαι. Και όλες σου αυτές οι ανοησίες σου περί ψυχής το καταλαβαίνεις ότι προσβάλλουν και εμάς που είμαστε συνάνθρωποι και αδέλφια σου; Είναι τρόπος αυτός; Είναι πολιτισμένα και λογικά πράγματα αυτά που λες;

-Συγγνώμη. Δεν ήθελα να σας προσβάλω. Παραφέρθηκα

- Δεν πειράζει, εμείς κατανοούμε και συγχωρούμε. Να μάθεις και εσύ να κάνεις το ίδιο, θα σε βοηθήσει αυτό.

- Ευχαριστώ,θα προσπαθήσω...

- Λοιπόν; Nα ξεκινήσουμε;

- Όχι ακόμη... ήθελα να ρωτήσω... να, έχω κάποιες αμφιβολίες...

- Τι είναι πάλι; Τι μπορεί να είναι αυτό το οποίο γνωρίζεις καλύτερα από εμάς; Να ξέρεις αυτές σου οι αντιδράσεις και αμφιβολίες δεν είναι καθόλου θετικές.

- Δεν ήθελα να σας προσβάλω. Συγγνώμη και πάλι. Αλλά να... νομίζω δεν είχα κάποια τόσο βαριά αρρώστια πρωτύτερα. Προς θεού μην με παρεξηγείτε, δεν λέω ότι διαγνώσατε λάθος, δεν σας αμφισβητώ. Όμως...ένιωθα κάπως καλύτερα πριν... νομίζω...

- Να σταματήσεις να νομίζεις. Και να σταματήσεις να αμφισβητείς. Το καλό σου θέλουμε, νομίζεις έχουμε κανένα κέρδος εμείς απ' αυτό; Απλά από καθαρή αγάπη για τον συνάνθρωπο, για να σε κάνουμε καλύτερο απ' ότι ήσουν πριν. Θυμάσαι πώς ήσουν πριν ε; Σκαιός, άδικος, αμόρφωτος, απολίτιστος. Και εμείς προσπαθούμε από αγάπη να σε αλλάξουμε, να σε κάνουμε καλύτερο. Και ποιό είναι το ευχαριστώ σου αχάριστε; Nα μας αμφισβητείς και να αμφιβάλεις; Δηλαδή αν σε χαρακτηρίσουμε όπως σε ταιριάζει, θα έχουμε άδικο;

- Όχι όχι, μην με χαρακτηρίσετε παρακαλώ. Απλά έσφαλα, έχετε δίκιο. Θα είμαι πιο συνετός άλλη φορά. Συγγνώμη.

- Δεν πειράζει, εμείς κατανοούμε και συγχωρούμε. Να μάθεις και εσύ να κάνεις το ίδιο, θα σε βοηθήσει αυτό. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν. Να σε κάνουμε και σήμερα λίγο ακόμη καλύτερο άνθρωπο.

..............................

- Μάλλον βάλαμε αρκετά δυνατή δόση, ίσως ήταν ακόμη νωρίς για κάτι τέτοιο.

- Χμμ... Ας είμαστε προετοιμασμένοι...

...και τότε κατάλαβα. Ή νομίζα ότι κατάλαβα. Άλλωστε ο πόνος ήταν τόσο μεγάλος που δεν άφηνε πολλά περιθώρια στην σκέψη να αναλύσει. Αλλά είναι μερικές φορές, που ένας μεγάλος πόνος σα να είναι ευφυέστερος από το νου. Σα να αντιλαμβάνεται περισσότερα. Και ήταν τρομερός ο πόνος, ένιωθα το δηλητήριο να κοχλάζει εντός μου, να καίει ότι ήταν δικό μου κομμάτι. Να μολύνει το αίμα και σαν μολυσματική πυρκαγιά να κυριεύει τις αρτηρίες. Έβλεπα τα δάχτυλα μου να μαυρίζουν, μύριζα την σαπίλα, ένιωθα τον χορό του δηλητηρίου, τον ύπουλο και βδελυρό χορό του. Και με κυρίεψε οργή. Μια τρέλλα σαν και αυτή των Μπερσερκρ, μια μανία σαν κι αυτή των Αχαιών ηρώων. Όλα γύρω είχαν σκοτεινιάσει και με αφρούς στο στόμα όρμηξα στον έναν. Έσφιγγα τον λαιμό του με όλη μου την δύναμη, έπαιρνα την εκδίκηση μου, ήθελα να κερδίσω την ελευθερία μου. Δεν έδινα σημασία στον άλλον που με χτυπούσε από πίσω. Ως εδώ! Άλλο δηλητήριο δεν θα ανεχτώ!Τελικά καταφέρανε και με ακινητοποιήσανε...

-Ποιοί είστε; Τι είστε; Γιατί φτιάξατε τα δηλητήρια; Γιατί ήρθατε;

- Ηρέμησε. Δεν το θυμάσαι αλλά κατά κάποιο τρόπο μας κάλεσες εσύ. Μπορεί τα δηλητήρια να έφτιαξαν εμάς, μπορεί και να είχες κάποια από αυτά εντός σου και παλιότερα. Αλλά τι σημασία έχει; Η θεραπεία θα συνεχιστεί, θα σε κάνουμε καλύτερο άνθρωπο χαχαχαχα

...................................

- ...αυτός ήταν ο εφιάλτης που με τυράννησε γιατρέ. Ήταν σα ζωντανός, δεν κατάφερνα να τον ξεχωρίσω από την πραγματικότητα. Νιώθω κάπως καλύτερα τώρα, πιο ήρεμος, σας ευχαριστώ που με βοηθήσατε. Αυτά τα χάπια δεν πειράζουν ε;

- Όχι βέβαια, είναι για το καλό σας, θα σας βοηθήσουνε. Να συνεχίσετε να τα παίρνετε, ηρεμιστικά είναι. Και να είστε πιο ανεκτικός σε διάφορες καταστάσεις, να μη έχετε νεύρα.

- Σας ευχαριστώ και πάλι γιατρέ. Να σας πω και κάτι αστείο; Μοιάζετε αρκετά με έναν από του δύο τύπους που είχα δει στον εφιάλτη. Δεν είναι πράγματι αστεία σύμπτωση αυτή;

- Χαίρομαι που έχετε χιούμορ. Και μην ξεχνάτε τα χάπια αυτά, είναι ηρεμιστικά, θα σας καθησυχάζουν όποτε χρειάζεται κάτι τέτοιο, θα σας βοηθάνε να γίνετε καλύτερος άνθρωπος...

..................................

Λίγο ... λίγο... αρχικά σε ανεπαίσθητες δόσεις... επέρχεται ανοσία... τα δηλητήρια δεν πειράζουν πια... και άλλο δηλητήριο... και άλλο δηλητήριο... και άλλο... σιγά σιγά, σε μικρές ανεπαίσθητες δόσεις. Μετά δεν καταλαβαίνεις... είναι κομμάτι του εαυτού σου το δηλητήριο...αποκτάς ανοσία...το αιμα σου το ίδιο είναι δηλητήριο πια... και κάποια στιγμή έχεις πλημμυρίσει, δεν έχεις αίμα, έχεις μονάχα δηλητήριο. Και σαπίζεις και σαπίζεις και σαπίζεις...

Η Κυρά των Κρανίων

Η Κυρά τους είδε να καλπάζουν κατά μήκος της πεδιάδας: μια συντροφιά έξι ανθρώπων. Αφήνοντας κάτω το δοχείο του ποτίσματος, το οποίο ήταν το μπρούτζινο κράνος κάποιου άτυχου ιππότη, έγειρε πάνω από το στηθαίο με το πηγούνι στο χέρι της. Ήταν όλοι τους οπλισμένοι, και τα πολεμικά τους άλογα στολισμένα...

Τι, αναρωτήθηκε όπως πάντα με απλοϊκή έκπληξη, φαντάζονταν ότι είχαν έρθει να πολεμήσουν; Σήκωσε το κράνος, κι έριξε νερό μέσα σ' ένα κρανίο που περιείχε μια μικρογραφία τριανταφυλλιάς. Οι Ιππότες θα έπρεπε να ιππεύουν γύρω από τον πύργο κάτω από τον καυτό ήλιο για ώρες, ψάχνοντας για είσοδο. Κατά τη δύση θα τους χαιρετούσε κουβαλώντας νερό

....Αν εκείνοι ήταν τόσο τυφλοί για να βρουν την πόρτα του πύργου, γιατί νόμιζαν ότι θα μπορούσαν να δουν καθαρά μέσα σε αυτόν; Εκείνοι, σκέφτηκε με ξαφνική ανυπομονησία. Εκείνοι, εκείνοι, εκείνοι... εκείνοι έτρεφαν την πεδιάδα με τα ξασπρισμένα τους κόκκαλα. Εκείνοι ποτέ δεν μάθαιναν...

Ένα όρνιο έκανε κύκλους από πάνω της, υπολογίζοντας κεφάλια. Αυτή το κοίταξε βλοσυρά. Εκείνο απάντησε κρώζοντας κοροϊδευτικά. Εσύ, είπε το μαύρο μάτι του, ποτέ δεν πεθαίνεις. Όμως φέρνεις τους νεκρούς σε μένα."Ποτέ δεν με ακούνε", είπε εκείνη......

Όπως άλλοι πριν από αυτούς, μιλούσαν για το τι μπορεί να ήταν το πιο πολύτιμο πράγμα του μυθικού θησαυρού, εκτός από το να είναι ασύλληπτος...

Άλλαξαν θέση καθώς η σκιά του πύργου μετατοπίστηκε. Η Κυρά πήρε μια γουλιά νερό από το κράνος, μετά βούτηξε το χέρι της μέσα και το έριξε πάνω στο πρόσωπο της. Ήθελε να σκύψει πάνω από την άκρη και να φωνάξει σε όλους: Πηγαίνετε σπίτια σας, ανόητοι, άμυαλοι ηλίθιοι. Αν ξέρετε τόσα πολλά, τι κάνετε εκεί καθισμένοι στο γυμνό έδαφος μπροστά από έναν πύργο χωρίς πόρτα περιμένοντας να σας σκοτώσει μια γυναίκα;

...Η είσοδος ήταν το χάσκων στόμα ενός κρανίου δράκου, και ήταν αόρατη την ημέρα......

"Μπορείτε να πιείτε το νερό, μπορείτε να περιπλανηθείτε ολόγυρα στον πύργο. Αν δεν κάνετε επιλογή, μπορείτε να φύγετε ελεύθερα. 'Εχοντας φύγει, δεν θα μπορέσετε να επιστρέψετε ποτέ. Αν επιλέξετε, πρέπει να κάνετε την επιλογή σας ως αύριο το δειλινό. Αν επιλέξετε το πιο πολύτιμο πράγμα στον πύργο, μπορείτε να κρατήσετε όλα όσα βλέπετε. Αν επιλέξετε λανθασμένα, θα πεθάνετε πριν εγκαταλείψετε την πεδιάδα."

...Επέλεξαν να κοιμηθούν, όπως έκαναν πάντοτε όλοι, κουρασμένοι από το μακρύ ταξίδι, ζαλισμένοι από τον τόσο πολύ πλούτο, το ασαφές χρώμα μέσα στις σκιές...
Το πρωϊ, κατέβηκε να δει ποιός ήταν αρκετά λογικός ώστε να φύγει.Ήταν όλοι ακόμη εκεί, ψάχνοντας, μαζεύοντας, ξεδιαλέγοντας μεταξύ των θησαυρών στο πάτωμα, που ήταν σκορπισμένοι στην σπειροειδή σκάλα......

Με τα μάτια του παραγεμισμένα από τον πλούτο, ένας ρώτησε "Μπορούμε να κάνουμε ερωτήσεις; Τι είναι αυτό;"
"Μη ρωτάς εκείνη, Μαρλεμπάν" είπε βάναυσα ο ένας από το Στόνεϊ Χεντ. "Θα πει ψέμματα. Όλοι το κάνουν."
Εκείνη τον κοίταξε. "Θα πω ψέμματα μόνο σε εσένα", υποσχέθηκε.......

"Έχω μια ερώτηση" είπε ο Ραν της Καρνελάιν.
"Ρώτα"
"Ποιό είναι το όνομα σου;"
Το είχε ξεχάσει ολότελα. Της ήρθε ξανά, μετά από μια δόση έκπληξης. "Αμαράνθη". Εκείνος κρατούσε ένα μαύρο ρόδο στο ένα του χέρι, έναν ασημένιο κρίνο στο άλλο. Αν διάλεγε το ένα, τα αγκάθια θα τον σκότωναν. Το άλλο, αστράφτοντας με το χλωμό φως του, θα έκαιγε μέσα από τα μάτια του το μυαλό του.
"Αμαράνθη. Ένα άλλο λουλούδι."....
"Η πεδιάδα θα ανθίσει ξανά, αν αυτό βρεθεί; Θα έχεις έναν κήπο αντί γι' αυτά τα δοχεία από κρανία;"
"Ίσως," είπε αυτή. "Ή ίσως να εξαφανιστώ. Να πεθάνω όταν η μαγεία πεθάνει. Αν επιλέξεις σοφά, θα έχεις απαντήσεις για τις ερωτήσεις σου."
Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους. "Ίσως να μην επιλέξω. Υπάρχουν πάρα πολλά πολύτιμα πράγματα..."Εκείνη τον κοίταξε. Ήταν επιπόλαιος, θέλοντας υποδείξεις από αυτήν, απαντήσεις κρυμμένες σε γρίφους. Να πάρω το ρόδο ή τον κρίνο; Ή το μηριαίο κόκκαλο του μάγου; Πες μου. Το σπαθί ή το νερό ή το μάτι του δράκου; Κάποιοι την είχαν ρωτήσει έτσι πριν.
Εκείνη είπε απλά, "Δεν μπορώ να σου πω τι να πάρεις. Δεν ξέρω ούτε η ίδια. Από όσο έχω δει, όλα σκοτώνουν."

...Μια φωνή την κάλεσε: "Κυρά των Κρανίων!" Ήταν ο άντρας από το Στόνεϊ Χεντ... "Θα φύγω τώρα, μπορώ να πάρω οτιδήποτε;"
"Οτιδήποτε", είπε αυτή...
Τον ακούσαν να ουρλιάζει ένα λεπτό αργότερα.
"Κανένας άλλος;" ρώτησε ψυχρά......

" Δεν είναι του τύπου μου να χάσω τη ζωή μου για το χρήμα. Θα προτιμούσα να βγω έξω από την πόρτα με άδεια χέρια. Όμως υπάρχει κάτι άλλο.", είπε ο Ραν.
"Τι;"
"Το ίδιο το μυστήριο. Αυτό μας τραβά όλους, κατά βάθος. Ποιό είναι το πιο πολύτιμο πράγμα; Να το δούμε, να το κρατήσουμε, πάνω από όλα να το αναγνωρίσουμε και να το επιλέξουμε - αυτό είναι που μας κάνει να εξακολουθούμε να ερχόμαστε και σε παγιδεύει εδώ." Εκείνη τον κοίταξε, βλέποντας στα μάτια του ότι η απορία που ένιωθε μπορεί να άξιζε να χάσει τη ζωή του.
Εκείνη απομακρύνθηκε, γυρίζοντας του την πλάτη... "Αν βρείς το ίδιο το πράγμα," ρώτησε ξερά, "τι θα σου απομείνει για να αναρωτιέσαι;"
"Υπάρχει πάντα ζωή"
"Όχι αν σκοτωθείς από την απορία."
Αυτός γέλασε μαλακά, ένας απρόσμενος ήχος, σκέφτηκε εκείνη, σ' ένα τέτοιο μέρος......

"Τι τρομερό μέρος είναι αυτό. Σε απογυμνώνει από όλες τις πλάνες κι ύστερα απογυμνώνει τα κόκκαλα σου"
"Είναι τρομερό," είπε εκείνη μελαγχολικά. "Κι όμως αυτοί που φεύγουν χωρίς να επιλέξουν τίποτα φαίνεται ότι ποτέ δεν λένε την ιστορία σωστά. Πάντα θα μιλούν για τον θησαυρό που δεν πήραν, κι όχι για τα κόκκαλα τους που δεν άφησαν."
...Παρέμεινε σιωπηλός για λίγο, ακίνητος, παρατηρώντας την. "Αμαράνθη," είπε αργά "αυτό είναι το λουλούδι στην ποίηση που δεν πεθαίνει. Είναι ταιριαστό."
"Ναι."
"Και υπάρχει ένα άλλου είδους Αμάρανθου, το οποίο είναι φλογερό και πανέμορφο και πεθαίνει..."... "Τι ήσουν, όταν ήσουν η Αμαράνθη που μπορούσε να πεθάνει;"
"Ήμουν μια από αυτές τια απρόσωπες γυναίκες που σου φέρνουν κρασί σε μια ταβέρνα. Αυτές που τις φωνάζεις και αστειεύεσαι, και ίσως τις δίνεις ένα νόμισμα ή ίσως όχι, εξαρτάται από το χαμόγελό μας."
Αυτός ήταν σιωπηλός, τόσο σιωπηλός που εκείνη νόμισε πως είχε φύγει, αλλά όταν γύρισε, εκείνος ήταν ακόμη εκεί. Μόνο το χαμόγελο του είχε φύγει. "Τότε σε έχω δει," είπε απαλά, "πολλές φορές, σε πολλά μέρη. Αλλά ποτέ σε ένα μέρος σαν αυτό."
"Ο άντρας από το Στόνεϊ Χεντ προσδοκούσε κάποια άλλη, επίσης."
"Προσδοκούσε ένα όνειρο."
"Είδε αυτό που πρσδοκούσε: Την Κυρά των Κρανίων."... "Κι έτσι τη βρήκε."
"Δεν έχτισες εσύ αυτόν τον πύργο."
"Πώς το ξέρεις; Ίσως να κουράστηκα από το γέλιο και τα νομίσματα κι έφτιαξα ένα μέρος για τον εαυτό μου όπου να μπορώ να προσφέρω νομίσματα και να μην δίνω τίποτα.""Ποιός έχτισε αυτόν τον πύργο;"
Εκείνη ήταν σιωπηλή, τρίβοντας ένα φύλλο μέντας ανάμεσα στα δάχτυλα της. "Εγώ το έκανα," είπε τελικά. "Η Αμαράνθη που ποτέ δεν πεθαίνει."
"Αλήθεια;" Εκείνος ήταν περίεργα χλωμός. Τα μάτια του έλαμπαν στο φως σαν σε μια σκιά κινδύνου. "Καλλιεργείς ρόδα έξω από τον λεπτό αέρα σε αυτή την καψαλισμένη πεδιάδα. Προσπαθείς να απομακρύνεις τον θάνατο από μας με τα δικά μας κόκκαλα. Καταριέσαι τη βλακεία μας και τη μοίρα μας, μα όχι εμάς. Ποιός έχτισε αυτόν τον πύργο για εσένα;"
Αυτή απέστρεψε το πρόσωπο της, βουβά. Εκείνος είπα απαλά, "Η άλλη Αμαράνθη, εκείνη που πεθαίνει, ονομάζεται επίσης Η Αγάπη-κείτεται-αιμορραγώντας."

...Εκείνη στράφηκε τότε, αμίλητη, να τον κοιτάξει. Εκείνος χαμογελούσε ξανά, αν και το πρόσωπο του ήταν ακόμη χλωμιασμένο κάτω από το σκληρό φως, και τον ιδρώτα που έλαμπε στα μαλλιά του. Εκείνη είπε, "Πώς το ξέρεις;"
"Επειδή έχω δει αυτό τον πύργο ξανά κι έχω δει μέσα την γυναίκα που όλοι προσδοκούμε, την μόνη γυναίκα που μερικοί άντρες γνωρίζουν ποτέ... Και κάθε φορά ερχόμαστε λαχταρώντας την, τη γυναίκα που μας δελεάζει με αυτό που είναι το πιο πολύτιμο πράγμα για μας και μας σκοτώνει με αυτό, εμείς χτίζουμε τον πύργο γύρω της ξανά και ξανά και ξανά..."
Εκείνη τον κοίταξε. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της, κι ύστερα άλλο ένα. "Νόμιζα ότι αυτός ήταν ο πύργος μου," ψιθύρισε. "Η Αμαράνθη που δεν πεθαίνει ποτέ παρά μόνο ζει αιώνια για να βλέπει τους άντρες να πεθαίνουν."
"Είναι όλων μας", αναστέναξε εκείνος. Μακριά βουίζαν κεραυνοί. "Όλοι μας χτίζουμε πύργους, ύστερα προσκαλούμε ο ένας τον άλλο να μπει..."
Σήκωσε το μικρό ρόδο μέσα από τη γλάστρα κρανίο και στάθηκε απότομα. Εκείνη τον ακολούθησε στις σκάλες.
"Που πηγαίνεις με το ρόδο μου;"
"Έξω."
Εκείνη τον ακολούθησε κάτω, διαμαρτυρόμενη. "Μα είναι δικό μου!"
"Εσύ είπες πως μπορούμε να διαλέξουμε οτιδήποτε."
"Αυτό είναι μόνο ένα πράγμα ευτελούς αξίας που φύτεψα, δεν είναι τίποτα από το θησαυρό του πύργου. Αν πρέπει να πάρεις κάτι τελικά, διάλεξε κάτι που να αξίζει τη ζωή σου."
Εκείνος την κοίταξε, καθώς κατεβήκαν τις σκάλες του πύργου. Το πρόσωπο του ήταν κατάλευκο σαν κόκκαλο, αλλά μπορούσε ακόμη να χαμογελάει. "Θα σου δώσω πίσω το ρόδο σου", είπε "αν με αφήσεις να πάρω την Αμαράνθη."
"Μα εγώ είμαι η μόνη Αμαράνθη."
Εκείνος πέρασε δρασκελίζοντας μπροστά από τους ξαφνιασμένους συντρόφους του, στων οποίων τα χέρια είχαν στοιβάξει αυτό, όχι αυτό, και ίσως αυτό. Λες λαι το μαγικό μάτι του δράκου είχε ανοίξει μέσα στο μάτι του, εκείνος την οδήγησε προς το στόμα του δράκου.

Πατρίτσια Μακ Κίλλιπ "Η Κυρά των Κρανίων"