Pierre Drieu La Rochelle

Ο κόσμος τους μ' έχει αποκλείσει, μ' έχει αποκλείσει οριστικά. Όμως οι γυναίκες υπάρχουν εκεί. Πέρα από τον κόσμο των αντρών και των γυναικών δεν υπάρχει τίποτα ν' αντιτάξεις, είναι ένας κόσμος κτηνώδης. Κι αν σκοτωθώ, θα 'ναι γιατί δεν είμαι ένα επιτυχημένο κτήνος. Αλλά τα υπόλοιπα, σκέψη, φιλολογία, ε! Θα σκοτωθώ γιατί κι αυτά με πλήγωσαν, ένα ελεεινό ψέμα. Ψέμματα, ψέμματα. Ξέρουν ότι καμμιά αλήθεια δεν είναι δυνατή κι όμως εξακολουθούν να μιλάνε. Μιλάνε οι βρομιάρηδες...
...Λοιπόν, έχει το ρεβόλβερ εκεί, ανάμεσα σε δύο πουκάμισα στο συρτάρι. Ναι, αλλά δεν πρέπει να το αγγίξει δίχως να είναι οριστικά αποφασισμένος. Έχει καιρό, μια και η απόφαση του είναι τελεσίδικη. Περιμένοντας, υπάρχουν αυτά τα χρήματα. Όμως αυτή η απουσία των γυναικών, αυτή η οριστική σιωπή των γυναικών. Η απουσία κάθε δυνατότητας να ξαναδεί τους φίλους του...
...Ξάπλωσε το σβέρκο στο σωρό από τα μαξιλάρια, τα πόδια στο ξύλο του κρεβατιού, ακουμπισμένος σταθερά. Το στήθος μπροστά. Γυμνό, εκτεθειμένο. Η θέση της καρδιάς είναι γνωστή.
Ένα ρεβόλβερ είναι μοναχικό, είναι από ατσάλι. Είναι ένα αντικείμενο. Τελικά σκόνταψε στο αντικείμενο.

"Η Φλόγα Που Τρεμοσβήνει"

Λίγα ακόμη εδώ http://siegfriedhellas.blogspot.com/2008/05/blog-post.html

Antonin Artaud

Αυτή η εποχή είναι για μένα βρώμικη

Ήταν ένας εναέριος κινηματογράφος. Από το ύψος ενός ακίνητου αεροπλάνου, κινηματογραφούσαμε το πέταγμα μιας συσκευής ακριβείας που ήξερε καλά τη δουλειά της. Ο αέρας γέμιζε από ένα υπόκωφο πέτρινο βούισμα όμοιο με το φως που τον κατέκλυζε. Μα ο φωτισμός μερικές φορές δεν έβρισκε την συσκευή.

Στο τέλος, δεν μείναμε παρά δυο ή τρείς πάνω στα φτερά της μηχανής. Το αεροπλάνο πλανιόταν στον ουρανό. Ένιωθα σα να 'μουν μέσα σε μια μισερή ισορροπία. Μα, όπως η συσκευή αναποδογύριζε, χρειάστηκε να κάνουμε έναν γύρο στο κενό πιασμένοι σε κρίκους. Στο τέλος, η επιχείρηση πέτυχε, αλλά οι φίλοι μου φύγανε δεν έμειναν παρά οι αρχιμηχανικοί που έκαναν τα τρυπάνια τους να στριφογυρίζουν στο κενό.

Εκείνη τη στιγμή, ένα απ' τα δύο σύρματα έσπασε:

-Σταματήστε, φώναξα, πέφτω!

'Ημαστε πεντακόσια μέτρα απ' το έδαφος.

-Υπομονή, μου αποκρίθηκαν, είσαστε γεννημένος για να πέφτετε.

Έπρεπε ν' αποφύγουμε να περπατάμε πάνω στα φτερά της μηχανής. Ωστόσο, τα 'νιωθα στερεά κάτω απ' τα πόδια μου.

-Αν πέσω, ούρλιαξα, ξέρω καλά ότι δεν ξέρω να πετάω.

Ένιωσα πως όλα τρίζανε.

Μια κραυγή: Φέρτε τα "κοφτήρια"!

Κι αμέσως φαντάστηκα ότι μια ξυραφιά σαν λάσο άρπαξε τα σκέλη μου, το αεροπλάνο εγκατέλειπε τα πόδια μου, κι εγώ κρεμασμένος στο κενό, με τα πόδια στο ταβάνι.

Ποτέ δεν έμαθα αν έγινε στ' αλήθεια.

Diablerie

Εγώ, και άλλοι σαν κι εμένα, είμαστε το σκοτάδι που είναι απαραίτητο και χωρίς το οποίο η εξέλιξη και η γνώση είναι αδύνατες. Είμαι επίσης του εαυτού μου ο αντίθετος, κι όμως πέρα και από τους δυο. Αυτό δεν είναι ένα αίνιγμα, αλλά μια δήλωση Κυριότητος, και τέτοια που, αλίμονο, τόσο λίγοι έχουν τη δυνατότητα να κατανοήσουν.

Anton Long - Diablerie: Revelations of a Satanist

Krishna προς Arjuna

Και τώρα θα σου πω, ω Πρώτε ανάμεσα στους Μπάρατα,

σε ποιόν καιρό φεύγουν οι Γιόγκι και δεν ξαναγυρνούν

κι ακόμα σε ποιόν καιρό φεύγουν και ξαναγυρνούν.

Φωτιά, φως, μέρα, το γέμισμα του φεγγαριού,

οι έξι μήνες της βόρειας τροχιάς του ήλιου,

φεύγοντας τότε οι Γνώστες του Μπράμαν στο Μπράμαν πηγαίνουν.

Καπνός, νύχτα, καθώς και το άδειασμα του φεγγαριού

κι οι έξι μήνες της νότιας τροχιάς του ηλίου, τότε ο Γιόγκι,

φτάνοντας στο σεληνιακό φως, ξαναγυρίζει.

Αληθινά, αυτοί οι δύο, ο φωτεινός και ο σκοτεινός,

θεωρούνται οι αιώνιοι δρόμοι του κόσμου. Απ' τον έναν,

όποιος πάει δεν ξαναγυρίζει. Απ΄τον άλλο, γυρίζει ξανά.