- Τι θα έλεγες, αν μια μέρα, αν μια νύχτα, ένας δαίμονας γλυστρούσε ως τη μοναξιά σου την πιο μοναχική και σου έλεγε: "αυτή τη ζωή όπως την ζεις τώρα και όπως την έζησες θα πρέπει να την ζήσεις άλλη μια φορά και αμ'ετρητες φορές και δεν θα υπάρχει τίποτα καινούργιο σ΄αυτήν, αλλά κάθε πόνος και κάθε ηδονή, κάθε σκέψη και κάθε στεναγμός, και καθετί άρρητα μικρό και μεγάλο μέσα στην ζωή τους, θα πρέπει να επιστρέψουν για σένα, και όλα με την ίδια τάξη και την ίδια ακολουθία - και τούτη η αράχνη ακόμη και αυτό το φως της σελήνης ανάμεσα στα δέντρα, και τούτη η στιγμή και εγώ ο ίδιος. Η αιώνια κλεψύδρα της ύπαρξης δεν σταματά να αναποδογυρίζεται εκ νέου και συ μαζί της, ω κόκκε σκόνης της σκόνης!" Δεν θα ριχνόσουν κάτω τρίζοντας τα δόντια και καταρώμενος τον δαίμονα που θα σου μιλούσε έτσι; Ή θα σου συνέβαινε να ζήσεις μια μοναδική στιγμή όπου θα μπορούσες να του πεις: "Είσαι θεός, και ποτέ μου δεν άκουσα πράγματα πιο θεϊκά". Αν η σκέψη αυτή ασκούσε επάνω σου όλη την κυριαρχία της, θα σε μεταμόρφωνε και θα σε έκανε, εσένα που είσαι όπως είσαι, έναν άλλο και ίσως θα σε συνέθλιβε. Η ερώτηση για καθετι και για όλα: "Θα το ήθελες αυτό άλλη μια φορά και αμέτρητες φορές", θα πίεζε σαν το πιο βαρύ φορτίο την πράξη σου. Ή μάλλον, πόση καλοσύνη απέναντι σ' εσένα και τη ζωή δεν θα έπρεπε να επιδείξεις, ώστε να μην επιθυμείς πια τίποτα άλλο παρά τούτη την ύστατη αιώνια βεβαίωση, τούτη την ύστατη, αιώνια κύρωση;"Φρ. Νίτσε "Η Χαρούμενη Επιστήμη"
