T. S. Eliot

Τίποτα δε γυρέψαμε να γίνει.
Καταλαβαίναμε την ατομική καταστροφή,
την προσωπική ζημιά, τη γενική μιζέρια,
ζώντας και ψευτοζώντας.
τον τρόμο τη νύχτα που τελειώνει στην πράξη την καθημερινή,
τον τρόμο τη μέρα που τελειώνει στον ύπνο,
αλλά η κουβέντα στην αγορά, το χέρι στη σκούπα,
το νυχτερινό σώριασμα της στάχτης,
το ξύλο στη φωτιά την αυγή,
σ' αυτές τις πράξεις σταματούσαν τα βάσανά μας.
Είχε το σύνορό της κάθε φρίκη
είχε ένα κάποιο τέλος κάθε λύπη:
δε μένει καιρός στη ζωή να θλίβεσαι πολύ.
Μα τούτο, τούτο είναι έξω απ' τη ζωή, έξω από τον καιρό,
παρούσα αιωνιότητα της αδικίας και του κακού.
Μας βρώμισε μια λέρα που δεν μπορούμε να καθαρίσουμε,
μέσα στο υπερφυσικό σκουλήκιασμα,
δεν είμαστε μόνο εμείς, δεν είναι το σπίτι, δεν είναι η πολιτεία μολεμένη,
ο κόσμος ολάκερος είναι βρωμερός.
Λαγάρισε τον αέρα! Καθάρισε τον ουρανό! Πλύνε τον άνεμο!
Χώρισε την πέτρα από την πέτρα, χώρισε το δέρμα από το χέρι,
χώρισε το μύωνα από το κόκκαλο, και πλύνε τα.
Πλύνε την πέτρα, πλύνε το κόκκαλο, πλύνε το μυαλό, πλύνε τη ψυχή,
πλύνε τα πλύνε τα!

2009 Κοσμικός Μικρόκοσμος

Παρατήρησε τα λουλούδια το βράδυ, όταν πέφτει ο ήλιος και ένα μετά το άλλο κλείνουν: θα σε καταλάβει μια μυστηριώδης ανησυχία, ένα συναίσθημα αινιγματικού φόβου ενόψει αυτής της τυφλής, ονειρικής ύπαρξης που είναι συνδεδεμένη με τη γη. Το βουβό δάσος, τα σιωπηλά λιβάδια, αυτός ο θάμνος και αυτή η περιπλοκάδα μένουν ασάλευτα. Ο αέρας παίζει μαζι τους. Μόνο το μικρό κουνούπι είναι ελεύθερο και χορεύει ακόμη στο φως του εσπερινού, κινείται όπου θέλει.Ένα φυτό δεν είναι τίποτε μόνο του. Αποτελεί μέρος ενός τοπίου στο οποίο αναγκάσθηκε να ριζώσει. Το σούρουπο, η δροσιά και το κλείσιμο όλων των λουλουδιών - αυτά δεν είναι αιτία και αποτέλεσμα, δεν είναι κίνδυνος και απόφαση, αλλά ένα ενιαίο φυσικό φαινόμενο που εξελίσσεται πλάι στο φυτό, μαζί με αυτό και μέσα του. Το μεμονωμένο φυτό δεν είναι ελεύθερο να περιμένει, να θέλει ή να επιλέγει για λογαριασμό του.
Ένα ζώο όμως μπορεί να επιλέξει. Είναι αποδεσμευμένο από όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Το σμήνος των κουνουπιών που χορεύει ακόμη στην άκρη του δρόμου, ένα μοναχικό πουλί που πετάει μέσα στο βράδυ, μια αλεπού που πλησιάζει κρυφά σε μια φωλιά - αυτά είναι μικροί κόσμοι, χωριστοί, μέσα σε έναν άλλο μεγάλο κόσμο. Ένα εγχυματογενές, που για το ανθρώπινο μάτι δεν είναι πια ορατό μέσα στη σταγόνα νερού, όπου διάγει μια ύπαρξη η οποία διαρκεί ένα δευτερόλεπτο και ο τόπος δράσης της είναι μια ελάχιστη γωνιά αυτής της μικρής σταγόνας - είναι ελεύθερο και ανεξάρτητο απέναντι σε ολόκληρο το σύμπαν. Η γιγάντια βελανιδιά, από ένα φύλλο της οποίας κρέμεται αυτή η σταγόνα, δεν είναι.
Δέσμευση και ελευθερία: είναι το βαθύτερο και τελευταίο χαρακτηριστικό σε καθετί που διακρίνουμε ως φυτική και ζωϊκή ύπαρξη. Αλλά μόνο το φυτό είναι εξολοκλήρου αυτό που είναι. Στη φύση ενός ζώου υπάρχει κάτι το επαμφοτερίζον. Ένα φυτό είναι μόνο φυτό, ένα ζώο είναι φυτό και κάτι ακόμη εκτός από αυτό. Ένα κοπάδι που τρέμοντας ενόψει ενός κινδύνου συμπτύσσεται, ένα παιδί που κλαίγοντας σφίγγει στην αγκαλιά του την μητέρα του, ένας απελπισμένος άνθρωπος που θα ήθελε να χωθεί στους κόλπους του θεού του, όλοι αυτοί θέλουν να εγκαταλείψουν την ελεύθερη ύπαρξη τους και να επιστρέψουν σε εκείνη τη δεσμευμένη, φυτική ύπαρξη από την οποία απολύθηκαν στη μοναξιά.

Oswald Spengler "Η Παρακμή Της Δύσης"